Οι Kadebostany ανέβηκαν στο stage του Fuzz και σάρωσαν εντυπώσεις. Τι κι αν έχουν έρθει τόσες φορές στην Αθήνα, τι κι αν η τελευταία ήταν μόλις το περασμένο καλοκαίρι, πάνω από 1.300 άτομα έκοψαν το τικέτογια να τους δουν, το Σάββατο. Ο Guillaume, ο δημιουργός και ιθύνων νους του project απέδειξε ότι ξέρει καλά τι κάνει, και είναι πια κατακτητής των charts και των stages, καθώς, δέκα χρόνια, αισίως, μετά την δημιουργία τους, συνεχίζουν να ξεσηκώνουν το κοινό τους.
Monumental I, λοιπόν, το πολυαναμενόμενο album τους. Mind If I Stay, Joy and Sorrow, Eternal boats και Early Morning Dreams, όπου φυσικά συμμετείχε το κοινό στο γνωστό Ale ale aleo! Η αξεπέραστη, πλέον επιτυχία τους, Castle In The Snow, είναι πλέον κάτι κλασικό, ειδικά μετά την εκτόξευσή του από τον Avener. Invisible Man, Teddy Bear, National Anthem. Το setlist τους δε διέφερε και πολύ από το καλοκαιρινό τους, στο Release· παρ’ όλ’ αυτά ο κόσμος ζητοκραύγαζε. Καθήσαμε και κάτω για να αποθανατιστεί αυτό το τίναγμα στον αέρα, όταν θα έμπαινε το κομμάτι, σημαίες του Kadebostan ανέμισαν ξανά.. Απ΄όλ είχε το πρόγραμμα.
Μετά τη λήξη του set τους, και την καθιερωμένη τους υπόκλιση, ο Kadebostan ζήτησε να ανοίξουμε τους φακούς των κινητών μας για να φτιάξουμε ατμόσφαιρα. Κι έτσι, εκεί που άλλοτε άναβαν αυθόρμητα αναπτήρες, άναψαν τα smartphones. Και η Kristina, καθισμένη σε μια καρέκλα, με μια κιθάρα αγκαλιά και καταμεσίς του Fuzz, είπε το Walking With A Ghost. Δεν το είπε καλά. Κάτι το unplugged, κάτι το ότι η Amina Cadelli δεν φτάνεται εύκολα, ήταν κομματάκι δύσκολο να καταλάβεις τι άκουγες. Βέβαια, στο σήμα κατατεθέν του track, στο solo του τρομπονιού, διαλευκάνθηκε πλήρως το μυστήριο, και γυρίσαμε έτσι το χρόνο πίσω, στο ’12, στα πρώτα βήματα των Kadebostany.
Overall, οι Kadebostany τα έδωσαν όλα. Ανεξάρτητα από τις επιτυχίες, ο Guillame συνεχίζει να δημιουργεί και να μην αφήνει το πράγμα στην τύχη του, το εκτιμάμε. Κρατάει τα βασικά χαρακτηριστικά της μουσικής του ζωντανά, τη φωνή του, το τρομπόνι και το εμβατηριακόταμπούρο και προχωράει. Σαν live, αυτό του Σαββάτου, ήταν show. Είμαστε εξαπανέκαθεν πανηγυρτζήδες, σα λαός, αλλά μετά την εξαμερικανοποίησή μας, τα πράγματα είναι πιο ξεκάθαρα από ποτέ. Το show μας μαγεύει, το clubbing μας παρασύρει, και οι περσόνες μετρούν για μας περισσότερο από τις νότες. Δεν είναι κακό, μη λυσσάτε.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”19″ gal_title=”Kadebostany”]
