Τριάντα χρόνια μετά το peak τους, οι Dream Syndicate ολοκλήρωσαν το tour τους στην Αθήνα με το καινούριο τους How did I find myself here?. Πιθανολογούμε ότι ο Steve Wynn διερωτήθηκε κάτι τέτοιο όταν έκανε το reunion της μπάντας, το ‘12. Όπως και να ‘χει, η Αθήνα του έδωσε την απάντηση που χρειαζόταν, με πάνω από 1000 άτομα στο Fuzz, με απίστευτη θέρμη και πολλά χειροκροτήματα, ως και δάκρυα συγκίνησης.
Όταν, στην εφηβεία μου, βρέθηκα στο Λυκαβηττό να ακούω Scorpions, εκεί κρεμασμένη στα ένδοξα κάγκελα του θεάτρου, γύρω μου είχα όλες τις ηλικίες, από –τότε- συνομήλικους μέχρι παλιούς ροκάδες να ουρλιάζουν το Hurricane. Το Σάββατο, λοιπόν, το Fuzz, παρόλο που είχε μέσω όρο ηλικίας κοινού γύρω στα 50, είχε κι αρκετούς «μικρούς». Είδα και συμμαθητές και δασκάλους μου. Μην απορείτε, έτυχε να μαθητεύω σε ροκ χρονιά μάλλον. Οπότε το κλίμα ήταν ιδιαίτερα φορτισμένο, γιατί ένιωθες ότι είσαι σε θρυλικό live. Και ίσως τελικά, σε ένα τέτοιο να ήμασταν.
Η μπάντα από το L.A. που έβαλε θεμέλια στην Paisley Undergound, ο γερόλυκοι Dream Syndicate, τα έδωσαν όλα. Μέχρι και δύο encore με έξι tracks! Από τα παλιά τους. Αυτά που τους έκαναν αστέρια. Glide από το τελευταίο, The Side I’ll Never Show για να γίνει χαμός , Boston με λίγο “Refugee” από Tom Petty, When the Curtain Falls, Tell Me When It’s Over και ένα καταιγιστικό John Coltrane Stereo Blues για τον αποχαιρετισμό. Τι κι αν διαλύθηκαν, πριν μερικά χρόνια, αυτή τη φορά άνοιξαν καινούριο κεφάλαιο.
“The past is easier to bend/I found a way to slow it down” μας λέει στο Circle ο Wynn, και σε αυτό το mood βρίσκεται όλο το τελευταίο album · περί παρελθόντος ο λόγος. Στο main part του live, όπου έπαιξαν επτά από τα οκτώ κομμάτια του How did I find myself here? ακούσαμε elements από το ιστορικό The Days of Wine and Roses. Kαι ίσως αυτό να είναι ο λόγος που οι fans είναι τόσο ένθερμοi τρεις δεκαετίες μετά.. Βγήκαν με το Halloween, έκλεισαν με The Days of Wine and Roses. Τυχαίο; Filter me through You και 80West ξεχώρισαν από τα καινούρια τους. Έπαιξαν και The Medicine Show, φυσικά. Εξαιρετικό μπάσο από τον Mark Walton, απολαυστικές jamming κιθάρες από τον Wynn και τον Jason Victor που τον συνοδεύει στη solo καριέρα του και τον Chris Cacavas στα πλήκτρα να ανάβει το τσιγάρο του στο encore. Συναυλία σταθμός για όσους παρευρέθηκαν, και κυρίως για τη μπάντα που ήταν εμφανώς συγκινημένη – αν μην τι άλλο. Για πολλούς το καλύτερο live που έχουν πάει, κι ας μην άκουσαν το When you smile.
Είναι γεγονός ότι σε παρασέρνει να ξέρεις ότι αυτό που παρακολουθείς έρχεται από μιαν άλλη εποχή. Για μας τους νεότερους, είναι μαγικό να έχουμε το βαλάντιο για το εισιτήριο και να ζούμε τέτοιες στιγμές. Να χοροπηδάς με έναν 60άρη μαλλιά που φωνάζει Yeah, every cloud has a silver lining! Αξία ανεκτίμητη.
P.S.: Oι Dustbowl έκαναν support και μας έβαλαν στο πνεύμα. Προλάβαμε τα τελευταία τους κομμάτια αλλά, όπως έχουμε ξαναγράψει στο παρελθόν, αξίζουν πολλά μπράβο. Τους αγαπάμε, τέλος.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”29″ gal_title=”Dream Syndicate”]
