Φοβούνται οι πρίγκηπες; Φοβούνται! Και φτιάχνουν μουσική που γράφει ιστορία στο ελληνόφωνο ροκ.
Ξεκίνησαν το ’95 και ως το 2000 ηχογράφησαν τρία album. Μετά την ηχογράφηση της διασκευής του Let me down again (Depeche Mode), το 2002, τους χώρισε η απόσταση… για να ξαναβρεθούν στα πλατάνια του Φεστιβάλ της Βρύσης Τυρνάβου το 2018!
Πριν το επερχόμενο live τους στο Six d.o.g.s, στις 12 Ιανουαρίου 2019, οι Φόβοι του Πρίγκηπα απαντούν στο puzzlemag.gr!
Τι ήταν αυτό που σας έκανε να σκεφτείτε την επανένωση μετά από 17 χρόνια (με ένα ενδιάμεσο live στη Λάρισα το 2011);
Αυτό ακριβώς το live του 2011 ήταν ο κύριος λόγος που μας έκανε να σκεφτόμαστε μια επαναδραστηριοποίηση της μπάντας πιο σταθερά. Το 2011, είχαν ήδη περάσει περίπου 9 χρόνια από τα τελευταία μας live. Μέναμε σε διαφορετικές πόλεις και είχαμε ήδη σχηματίσει τους Action Ladies (ο Αντώνης, ο Πάρις και ο Αλέξης στην Αθήνα) και τους Birthday Kicks (ο Ανδρέας στη Λάρισα). Αρχικά σκεφτόμασταν να οργανώσουμε ένα live μόνο γι’ αυτές τις μπάντες στο Stage της Λάρισας. Μόλις όμως συνειδητοποιήσαμε ότι θα είμασταν και οι τέσσερις στον ίδιο χώρο με τα όργανα στημένα, σκεφτήκαμε ότι ένα jam σαν Φόβοι θα είχε το γούστο του. Τελικά καταλήξαμε να κάνουμε ένα δύωρο και κάτι σετ ως Φόβοι του Πρίγκηπα και περιορίσαμε τις καινούριες μας μπάντες ως support act.
Από τότε, κάθε φορά που βρισκόμασταν συζητούσαμε και σχεδιάζαμε το πώς θα μπορούσαμε να το επαναλμβάνουμε όσο το δυνατόν συχνότερα. Οι συνθήκες ευνόησαν τα πλάνα μας πρόσφατα και φέτος τον Αύγουστο κάναμε το πρώτο μας live στο Φεστιβάλ Βρύσης Τυρνάβου.
Θεωρείτε ότι πριν από 20 χρόνια το ελληνικό ροκ ήταν μόδα που τώρα ξέπεσε στο έντεχνο;
Και τότε υπήρχε το έντεχνο. Ας μην ξεχνάμε ότι όταν καθιερώθηκαν οι Τρύπες και τα Ξύλινα Σπαθιά, κάπου στις αρχές της δεκαετίας του 90 οι πρώτοι και στα μέσα του 90 οι δεύτεροι, ως ελληνικό ροκ περνούσαν και οι Φατμέ, οι Πυξ Λαξ, οι αδερφοί Κατσιμίχα κλπ. Υπήρχαν βέβαια πολύ σοβαρά συγκροτήματα πιο πριν, όπως οι Panx Romana, οι Γενιά του Χάους, η Αντίδραση, ο Σιδηρόπουλος με τους Απροσάρμοστους και τους Σπυριδούλα, οι Λευκή Συμφωνία κλπ, αλλά οι Τρύπες πρώτοι και τα Σπαθιά στη συνέχεια έκαναν τη διαφορά, μπολιάζοντας την ελληνική δισκογραφία με έναν εναλλακτικό σκληρό ήχο που ανοίχτηκε σε μεγάλα ακροατήρια. Από τότε ναι, μπορεί να πει κάποιος ότι το ελληνικό ροκ έγινε μόδα για κάποια χρόνια, σπρώχτηκε κι όλας από διάφορες πλευρές και μοιραία μετά από λίγο καιρό ξεφούσκωσε όσο γρήγορα φούσκωσε.
Την δεκαετία του 90 το ελληνικό ροκ απογειώθηκε, σήμερα τα πράγματα δεν είναι έτσι.. που πιστεύετε ότι οφείλεται αυτό;Τι ήταν αυτό που υπήρχε τη δεκαετία του 90 και πλέον δεν υπάρχει;
Τα πράγματα σήμερα είναι μια χαρά.
Υπάρχουν εγχώριες μπάντες που γεμίζουν με άνεση μεγάλους χώρους και κάνουν περιοδείες στο εξωτερικό. Κυκλοφορούν πολύ καλοί δίσκοι και τα τελευταία χρόνια οργανώνονται μεγάλα φεστιβάλ σχεδόν σε κάθε περιοχή της Ελλάδας. Ο Αγγελάκας και ο Παυλίδης ακόμα παίζουν σε γεμάτους χώρους, οι Last Drive, οι Nightstalker, οι Panx Romana τα σπάνε και κυκλοφορούν καινούριους δίσκους οι οποίοι είναι καλύτεροι από τους παλιούς και ούτω καθεξής. Οι 1000Mods, οι Planet of Zeus και οι VIC έχουν ξεφύγει από τα σύνορα της χώρας, και δεν είναι μόνο αυτοί.
“Αυτό που μπορεί να λέμε «απογείωση» τη δεκαετία του 90 ήταν μια αφύσικη υπερπαραγωγή πολλών ελληνόφωνων δίσκων και συγκροτημάτων που τελικά φάνηκε ότι ούτε το κοινό υπήρχε για να την απορροφήσει, ούτε όμως και τα ίδια τα συγκροτήματα κατάφεραν να δημιουργήσουν κοινό για να διατηρηθεί κάπως η κατάσταση”.
Στην πραγματικότητα, πάλι για τις Τρύπες μιλάμε, για τα Σπαθιά και ακόμα 6-7 συγκροτήματα που πρότειναν κάτι καινούριο, όπως οι Στέρεο Νόβα, τα Διάφανα Κρίνα, οι Active Member, τα Μωρά στη Φωτιά, που ακούστηκαν αρκετά παραπάνω από το μέσο όρο και έγραψαν τη δική τους ιστορία. Αυτό που ήταν άδικο όμως τη δεκαετία του 90, με την «απογείωση» του ελληνόφωνου ροκ ήταν η σχεδόν ισοπεδωτική σιωπή των κυριάρχων μέσων, δηλαδή εταιρειών, ραδιοφωνικών σταθμών και του mainstream τύπου για όλα τα αγγλόφωνα διαμάντια εκείνης της περιόδου. Συγκροτήματα όπως οι Deus Ex Machina, Nightstalker, Bokomolech, Honeydive κλπ ενώ αναγνωρίστηκαν από τους ανθρώπους της σκηνής δεν έφτασαν ποτέ στα αυτιά του ακροατηρίου που ήταν έτοιμο να δεχτεί μόνο τις επόμενες Τρύπες.
Ποια ήταν τα ερεθίσματα σας όταν ξεκινήσατε;Έχουν αλλάξει τώρα που επανασυνδεθήκατε;
Όταν σχηματίσαμε τους Φόβους είμασταν 20 χρονών. Θέλαμε να ζήσουμε πολλά πράγματα μέσα από τη μπάντα, θέλαμε – αν και ποτέ δεν το παραδεχόμασταν ούτε στους εαυτούς μας – να μας ακούσει ο κόσμος, να αναγνωριστούμε κλπ. Πάνω από όλα ήταν η χαρά και η αγάπη του rock’n’roll αλλά τα κατάλοιπα της εφηβείας δεν είχαν στεγνώσει τελείως.
Τώρα μετά από 20 και κάτι χρόνια, το μόνο που μένει είναι η χαρά και η αγάπη για το rock’n’roll. Τα υπόλοιπα που πιστεύαμε κάποτε ότι θα μας τα φέρει η μπάντα μας τα έχει φέρει ήδη η ζωή από άλλους δρόμους.
Σε σχέση με τα μουσικά ερεθίσματα, είναι λογικό μετά από 20 χρόνια να έχουμε ψηθεί πολύ περισσότερο, αν και ποτέ δεν είχαμε εμμονές με κάποιο συγκεκριμένο είδος μουσικής.
“Ακούγαμε και ακούμε σχεδόν τα πάντα”.
Έχετε ξεχωρίσει κάποιες εγχώριες μπάντες; Με ποιες θα συνεργαζόσασταν;
Ήδη πιο πριν αναφερθήκαμε σε κάποια ονόματα που μας ήρθαν πρώτα στο νου, αδικώντας δεκάδες άλλα που δεν γίνεται να αναφέρουμε. Ξεχωρίζουμε πολλές μπάντες για πολλούς και διάφορους λόγους. Αλλά αν θα έπρεπε να διαλέξουμε μια θα μείνουμε πιστοί στο παρελθόν μας και θα ξαναπροτιμήσουμε τους Last Drive, αφού με κάποια από το μέλη τους (Alex K, Jimmy Spliff) συνεργαστήκαμε σε δυο παραγωγές, στη Φάρσα με Χρυσή Συνοχή (1998) και στον Τελευταίο Διαστημοταυρομάχο (2000).
Σας είδαμε στο Φεστιβάλ Βρύσης Τυρνάβου,κάτω από τα πλατάνια παρέα με ανθρώπους που ήρθαν από όλη την Ελλάδα για να σας δούνε και πάλι μαζί. Για εμάς από κάτω τα συναισθήματα ήταν άπειρα, συγκίνηση, χαρά, νοσταλγία, μνήμες.. εσείς από πάνω πως το βιώσατε;
Αν και τίποτα δεν μπορεί να σβήσει το παρελθόν μας, αυτό το live ήταν ένα από τα καλύτερα live που έχουμε ζήσει τόσο ως μπάντα όσο και ως αυτόνομοι μουσικοί. Προσπαθήσαμε να φερθούμε στο υλικό μας με τιμιότητα, ωριμότητα και αγάπη και μάλλον κάτι κάναμε καλά γιατί λάβαμε πολλή αγάπη από τους ανθρώπους που ήρθαν να μας συναντήσουν, είτε για πολλοστή είτε για πρώτη φορά. Αυτό που μας έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση ήταν ο νεότερος κόσμος στο κοινό, που υπολογίσαμε ότι τη δεκαετία του 90 που παίζαμε θα πρέπει να ήταν λογικά αγέννητος. Αισθανθήκαμε πρωτόγνωρα συναισθήματα γιατί για πρώτη φορά καταλάβαμε ότι κάποια νέα παιδιά μας ακούνε και δεν περίμεναν ποτέ ότι θα μας έβλεπαν live.
“Αν και εκείνοι πιστεύουν ότι εμείς τους κάναμε το χατήρι που ξαναενωθήκαμε, δεν θα μπορέσουν να διανοηθούν ποτέ πόσο μεγάλο δώρο μας έκαναν οι ίδιοι”.
Ο Πρίγκηπας βιώνει τους ίδιους φόβους με αυτούς της δεκαετίας του ’90;
Δυστυχώς ναι, αν και σε υπερθετικό βαθμό. Όσο ο κόσμος συνεχίζει να ποντάρει στον εαυτό του και όχι στις συλλογικότητες, στις προσωπικές του επιθυμίες και όχι στις δυνάμεις που θα μπορούσαν να αλλάξουν τον κόσμο, τόσο οι φόβοι θα πολλαπλασιάζονται.
Έχετε βάλει μπροστά για νέο υλικό; Και εάν ναι, έχετε σκεφτεί να αλλάξετε τον ήχο σας;
Δοκιμάζουμε αρκετά καινούρια πράγματα χωρίς να οδηγούμαστε κάπου συνειδητά. Κρατάμε από παλιά τον τρόπο με τον οποίο γράψαμε πολύ διαφορετικά μεταξύ τους κομμάτια. Απλώς φέρνουμε τις ιδέες μας και παίζουμε έτσι όπως μας κάθεται καλύτερα κάθε φορά.
Τι θα ακούσουμε στο live της Αθήνας;
Θα παίξουμε κομμάτια από όλα τα album μας δίνοντάς τους μια πνοή από αυτό που μας συνέβη μέσα σε αυτά τα χρόνια. Δεν θα ήταν δυνατόν να συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε το 2002. Κατανοήσαμε ποια κομμάτια και με ποιο τρόπο συνεχίζουν να είναι επίκαιρα σήμερα και θα τα παρουσιάσουμε γιατί έχουν νόημα και λόγο ύπαρξης και όχι γιατί θα βοηθήσουν στη δημιουργία μιας νοσταλγικής ατμόσφαιρας.
“Αισθανόμαστε τη μπάντα ολοζώντανη και καλούμε τους φίλους των Φόβων να προετοιμαστούν να συναντήσουν περισσότερο το παρόν παρά το παρελθόν”.
Οι Φόβοι του Πρίγκηπα εμφανίζονται live στο Six d.o.g.s το Σάββατο 12 Ιανουαρίου 2019
More Info :
