Oh, in this old house, this old house..We know there’s more to this than there..
We’ll never leave this old house.
Αυτό είναι οι Madrugada. Ένα σπίτι όπου όλες οι πόρτες είναι ανοιχτές και που ποτέ δεν θα αφήσουμε.
Οι αγαπημένες μπάντες μας αφήνουν μαύρα κενά όταν διαλύονται, σαν τους φίλους που μετακομίζουν σε άλλες πόλεις. Έτσι μετά το θάνατο του Boras και τη διάλυση των Madrugada, ακόμα κι αν η μοναδική, ταξιδιάρικη φωνή του Høyem μας επισκέφθηκε πολλές φορές solo, ποτέ δεν πάψαμε να αναμένουμε μια επανένωσή τους και να προσδοκούμε να τους δούμε ξανά. Και ήρθε η ώρα!
Ίσως για αυτό και τα απανωτά sold out στο Tae kwon do του Φαλήρου. Γιατί οι τύποι είναι μαγικοί και πραγματικά ξεχωριστοί, κάτι που φάνηκε ήδη στα 90s, στα πρώτα τους βήματα. Η ένταση της μελαγχολικής τους μουσικής, η μουντάδα και η σκοτεινιά τους είναι διαχρονική, σκληρή και ανατριχιαστική από τότε ως σήμερα. Τους ταίριαξε ο χώρος, ο ήχος ήταν υπέροχος, η παραγωγή εξαιρετική κι εμείς εκεί πιστοί στη λατρεία που τους έχουμε.
Το 20χρονο Industrial Silence γιόρτασε -και- μαζί μας τα γενέθλιά του με εκκωφαντική δύναμη που κανείς δεν θα περίμενε αν τους είχε δει στο Gagarin εκείνο το Μάιο του 2008. Κι αυτό γιατί ίσα που γέμισαν το χώρο και ίσα που αρχίζαμε να τους ακούμε. Όμως, επειδή εκτός από επιτυχημένοι μουσικοί, διακρίνονται κι από μια πηγαία γλυκύτητα, αφιέρωσαν και ένα κομμάτι στον Νίκο Τριανταφυλλίδη που τότε τους είχε καλέσει στην Αθήνα, και ο πάντα γοητευτικός Sivert Høyem τον αποχαιρέτησε ξανά δημόσια.
Vocal, Sirens, Shine, Salt, Strange Color Blue, Beautyproof, Belladonna. Τα έπαιξαν όλα φέρνοντας ανατριχίλα στο κοινό που δεν σταματούσε να τραβάει βίντεο και φωτογραφίες, σε μια “μεθυσμένη” βραδιά όπου ξύπνησαν οι αναμνήσεις μας και ζωντάνεψαν οι εικόνες που συνοδεύτηκαν από τη μουσική τους όλα αυτά τα χρόνια. Οι περισσότεροι 30-40άρηδες που μαζευτήκαμε για να δώσουμε το παρόν σε μια τέτοια γιορτή σαν αυτή θα θυμόμαστε πάντα τα χαμόγελα και τα σηκωμένα χέρια που κατέκλυσαν το Κλειστό Παλαιού Φαλήρου. Και σίγουρα κάποτε θα λέμε ότι ήμασταν κι εμείς εκεί. Βαθιά μέσα μας θέλω να να πιστεύω ότι ευχόμαστε να μην το κάνουν κι αυτοί σαν τους Scorpions και τους Πυξ Λαξ και να έρχονται κάθε λίγο και λιγάκι.. ο έρωτας θέλει και την προσμονή του.
Τελειώνοντας, έπαιξαν και ακόμα μισή συναυλία (!) με 8 tracks από τους υπόλοιπους δίσκους τους, για να δέσει το γλυκό. Black Mambo, Hands up, Only when you’re gone, Honey Bee, What’s on your mind, Majesty, The kids are on high street και Valley of Deception. Έτσι θέλησαν μάλλον να μας δείξουν ότι τα συναισθήματα ήταν και είναι αμοιβαία, κι όπως εμείς έτσι κι εκείνοι δεν ήθελαν να τελειώσει η βραδιά.
Δεν θα παραλείπαμε δυο λόγια για τον Luke Elliot που άνοιξε τη βραδιά και κράτησε τα ηνία του opening act. Το μισάωρο set του -κάτι σαν..σκοτεινό folk θα λέγαμε- ταίριαξε ιδιαίτερα με αυτό που επακολούθησε. Ίσως σε αυτό, να έπαιξε και σημαντικό ρόλο η συνεργασία του με τον Sivert Høyem, ίσως το μαύρο του κουστούμι, ίσως και η μελαγχολία που τα κομμάτια του απέπνεαν. Τον περιμένουμε το φθινόπωρο για περισσότερα.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”111″ gal_title=”madrugadaphotog”]
