Αν είναι ένα πράγμα που μπορεί να κρατήσει από τους Στίχοιμα, ακόμη και ο τελευταίος μη γνώστης του είδους που εκπροσωπούν, είναι οι γεμάτοι συναυλιακοί χώροι. Με την ίδρυσή τους να χρονολογείται στα late 90’s και τις δισκογραφικές τους δουλειές να αποτελούν σταθμούς, η καθεμία στην εποχή της και με τον δικό της τρόπο, ο Xplicit κι η Μαρίνα μας έχουν κατά καιρούς προσφέρει άκρως επιδραστικές και διαχρονικές δημιουργίες. Με χαρακτηριστικό ηχόχρωμα και στίχο επίκαιρο και καυστικό, ικανό να σε παρασύρει σε μανιασμένα singalongs όσο και να προβληματίσει, οι Στίχοιμα συνεχίζουν να χαράζουν τον δικό τους ανεξάρτητο δρόμο, μακριά από νόρμες και περιορισμούς. Η τεράστια δε απήχηση και επιτυχία του τελευταίου δισκογραφικού πονήματός τους με τίτλο “Θάλασσα” (2018) αλλά και η μεταπανδημιακή συναυλιακή τους επαναδραστηριοποίηση, εντείνουν ακόμη περισσότερο την αγωνία και την προσμονή για την επόμενη δισκογραφική τους κίνηση.
|