Δύο χρόνια αναμονή και ήρθε η ώρα για το πρώτο θερινό φεστιβάλ. Το πρώτο και από τα καλύτερα. Γιατί χρόνια τώρα στο Release Athens, απολαμβάνουμε live χωρίς στριμωξίδια από τον υπεράριθμο κόσμο, με τα φτηνότερα ποτά σε σύγκριση με τα υπόλοιπα μεγάλα φεστιβάλ της πόλης, με καλό ήχο παρά τον ανοιχτό χώρο. Χθες όμως τα πράγματα φάνηκαν διαφορετικά.
Με καθυστέρηση μισής ώρας άνοιξαν οι πόρτες και οι πρώτοι dark fans έτρεξαν προς τα κάγκελα για να πιάσουν μια «θέση στον ήλιο»! Στο stage ήταν οι Youth Valley, παίζοντας τα tracks από το EP τους -Young sad lovers, Untouched και φυσικά Father forgets- και άλλες δημιουργίες τους. Μας θύμισαν Cure,Smiths και DIIV συνδυάζοντας τις shoegaze μελωδίες τους και τις μπασογραμμές τους, με τους στίχους που παραπέμπουν σε μονόλογο στον ψυχοθεραπευτή. Απλοί και λιτοί, οι Αθηναίοι Youth Valley μας άφησαν να περιμένουμε ένα επόμενο live τους αλλά και το επερχόμενο άλμπουμ τους.
Strawberry Pills στο stage και η διάθεση άρχισε να σκοτεινιάζει. Κι ενώ κάτω από τον αθηναϊκό ήλιο δεν ταίριαζαν πολύ, ένα σύννεφο εμφανίστηκε την κατάλληλη στιγμή. Valisia Odell και Αντώνης Κωσταντάρας, ένα duo που αγαπάμε απ’ όταν τους γνωρίσαμε στους Phoenix Catscratch και τους ακούσαμε στις «Αλπεις» του Λάνθιμου. Και ήταν ακριβώς όπως τους θέλαμε, όπως τους απολαύσαμε και στην τελευταία τους εμφάνιση με τους She past away: Coldwave και Dark electro, βαμμένα μάτια και αυτή γνώριμη μαυρίλα που όλοι περιμέναμε χθες. Δυστυχώς λόγω χρόνου δεν έπαιξαν όλο το προγραμματισμένο setlist τους. Μάλιστα, ξεκινώντας το τελευταίο τους κομμάτι, σταμάτησαν απότομα λέγοντας “συγγνώμη ,τελείωσε ο χρόνος μας”, με χαμόγελο και μια πικρία που τη νιώσαμε κι εμείς. Το απόγευμα έχει πάντα ενδιαφέρον στο Release Festival γιατί ακούμε εγχώρια διαμάντια, νέους και παλιότερους μουσικούς που πάντα έχουν κάτι να πουν, που προσπαθούν against all odds. Χρειάζονται και αξίζουν τον χρόνο και τον χώρο τους.
Αργώ επίτηδες να πάω παρακάτω, γιατί όταν οι δύο πρώτες μπάντες άφησαν τη σκυτάλη στις τρεις «μεγάλες» που έπονταν, το σκηνικό άλλαξε δραματικά. Γνωρίζουμε καλά ότι οι μπάντες που έρχονται από το εξωτερικό έχουν τους δικούς τους ηχολήπτες και, έτσι ξενολάγνοι που είμαστε, μας φαίνεται και σωστό και καλύτερο. Χθες περίτρανα αποδείχθηκε το ακριβώς αντίθετο, μιας και ούτε στους Deus, ούτε στους Jesus and the Mary Chain αλλά ούτε και στους Bauhaus που είχαν δικούς τους ηχολήπτες, ακούγαμε καλά! Ξαφνικά, τα μπάσα ήταν ενοχλητικά και οι φωνές δεν ακούγονταν, ο ήχος ήταν κομπρεσαρισμένος και, για να το καταλάβεις καλύτερα, ήμασταν μεταξύ FOH και stage και μπορούσαμε να μιλάμε και να ακουγόμαστε μεταξύ μας κανονικά.
Οι Deus, πιστοί στους fans τους, έπαιξαν αγαπημένα κομμάτια από Pocket Revolution, Worst Case Scenario, Following Sea, Ideal Crash, αλλά λόγω κακού ήχου δεν κατάφεραν να μας ξεσηκώσουν, όπως τις προηγούμενες φορές που τους έχουμε δει. Το μπάσο του Alan Gevaert, και τα πλήκτρα και το βιολί του Klaas Janzoons δεν ακούγονταν καθόλου. Κάτι άλλαξε στο κλασσικό Suds & Soda, κουνηθήκαμε λιγάκι, αλλά κατόπιν αποχώρησαν, αφού ήταν και το τελευταίο τους κομμάτι, οπότε δεν μας συνεπήρε.
The Jesus and Mary Chain για τη συνέχεια και ο ήχος λίγο καλύτερος αλλά και πάλι χαμηλός. Βγήκαν οι άνθρωποι, τα τραγούδησαν, είπαν και τα χιλιάδες ευχαριστώ τους και αυτό ήταν. Aπό τα 18 tracks που έπαιξαν, θυμόμαστε το Cracking Up,το Darklands και το αγαπημένο μας Just Like Honey, όπου τραγουδήσαμε με τους διπλανούς, σηκώσαμε τα ποτήρια μας και.. σχολιάσαμε τον ήχο. Μα ούτε αυτοί καλό ηχολήπτη;
Και φτάνει η μεγάλη ώρα, δυο χρόνια αναμονής, κάποιοι με εισιτήρια brand new, άλλοι με εισιτήρια από τις ακυρωμένες συναυλίες λόγω κόβιντ, άλλοι από την επαρχία, μαζευτήκαμε, στριμωχτήκαμε να δούμε τον πρίγκηπα τον Murphy. Και βγήκε ο πρίγκηπας και τα έκανε θάλασσα. Αν εξαιρέσουμε το Rosegarden Funeral of Sore, το εξαιρετικό cover του John Cale των Βauhaus, με το οποίο ξεκίνησαν την εμφάνισή τους και ενθουσιαστήκαμε, όλο το υπόλοιπο ήταν επιεικώς απαράδεκτο.
Θα ήθελα να μην γράψω για τους Bau-χάος -όπως εύστοχα γράφει κάποιος στα social- αλλά υπάρχουν πολύ σημαντικά πράγματα που χρειάζεται να ειπωθούν γι αυτό το live. Το πρώτο είναι το «ου γαρ έρχεται μόνον». Όταν είσαι ένας ξεπεσμένος σταρ, όλη η εκκεντρικότητα που κάποτε σε έκανε ξεχωριστό γιατί εμφανιζόσουν στα live με μαυρισμένο μάτι, αφού είχες παίξει μπουνιές προηγουμένως, γιατί ήσουν πνεύμα αντιλογίας, γιατί έβριζες τους πάντες και παρουσιαζόσουν ως κυνικός παράξενος, μετατρέπεται σε συγκλονιστική αγένεια που απογοητεύει τους πάντες. Χθες οι Bauhaus έπαιξαν το μισό setlist τους και μάλιστα με τον Peter Murphy ωρυόμενο να λέει στο μικρόφωνο “this is cutting out!”, απευθυνόμενος στον ηχολήπτη του! Αποχώρησε από τη σκηνή φωνάζοντας “its your fault!” και άφησε τον Daniel J και τον Daniel Ash να ολοκληρώσουν το cover του Ziggy Stardust που ήταν και το τελευταίο κομμάτι τους. Αποχωρώντας, μου διηγήθηκαν μια ιστορία από live των Radiohead όπου ο Thom Yorke έβγαλε το in ear του γιατί δεν άκουγε καλά και ολοκλήρωσε τη συναυλία, και κάπου καταλαβαίνεις τις μεγάλες διαφορές από σταρ σε “σταρ”.
Το δεύτερο είναι ότι πέρα από την συγκλονιστική αγένεια που επιφέρει η υπερβολική ξιπασιά, υπάρχει και μια μεγάλη ντροπή. Όταν ένα φεστιβάλ σε φιλοξενεί, και πόσο μάλλον στα στερνά σου, χρειάζεται να σεβαστείς τον κόσμο που έχει πληρώσει για να σε ακούσει, αφ’ ενός. Αφ’ ετέρου, πρέπει να σεβαστείς και τη διοργάνωση. Κάτι που σκεφτόμουν όταν πριν μερικές εβδομάδες άρχισαν ξανά τα καλοκαιρινά live ήταν ότι το πολύ σημαντικό στους καλλιτέχνες που θα ακούσουμε και θα δούμε, είναι το να ξέρουν πού έρχονται. Να ξέρουν ότι έρχονται σε μια χώρα κατακρεουργημένη οικονομικά, όπου οι άνθρωποί της είναι διπλά κουρασμένοι κι όπου η μουσική είναι μια ομπρέλα για να ενωθούμε και όχι ένας τρόπος εκτόνωσης για τα κόμπλεξ και τις μικρότητές μας. Στην περίπτωση των Bauhaus αυτό σίγουρα δεν ήταν ούτε δεδομένο ούτε σεβαστό μιας και με ένα δικό τους crew σε όλα τα πόστα, κατάφεραν να τσακωθούν, να τσαντιστούν, να μας κάνουν τα νεύρα κρόσσια και να μην πουν ούτε μια συγγνώμη.
Το Release είναι meeting point και ευτυχώς υπάρχει παρόλες τις δυσκολίες της εποχής. Συνεχίζεται με επόμενο ραντεβού στις 15 Ιουνίου, με Nick Cave & the Bad Seeds, Mogwai, Fontaines D.C. (καρδούλα), Sugar for the pill και Royal Arch. Σίγουρα θα είμαστε εκεί!
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”120″ gal_title=”release day 1 2022″]
