Release’s best day: Iggy, I am your dog

Κι αν έχουμε δει γέροντες στην Ελλάδα. Ε,ο Iggy είναι ο πιο σέξυ γέρος του πλανήτη.

Είναι γερασμένος και καταπονημένος. Αλλά να σου πω κάτι; Τους θέλουμε τους ανθρώπους με όλη τους την αλήθεια. Και το να βλέπεις τον Iggy Pop στα 75 του,να κάνει βόλτα στο stage,να κατεβαίνει στο pit (!!),να τραγουδάει βραχνός προσπαθώντας να βγάλει το λάιβ και να ζητάει και συγγνώμη για τη φωνή του,είναι το λιγότερο συγκινητικό. Είναι εμπειρία ζωής,και να ομολογήσω εδώ ότι τον είδα πρώτη φορά. Καταλαβαίνεις τον ενθουσιασμό μου,ειδικά αν είσαι ακόλουθος του στα λάιβ του στην Ελλάδα (ή και εκτός). Χθες φαινόταν το γήρας. Αλλά αν είναι να έρχεται έτσι,με τέτοια ενέργεια,με τέτοια πίστη και δύναμη σ’αυτό που έχει διαλέξει κανείς να αφιερώσει τη ζωή του,τότε χαλάλι. Λίγο παραπάνω από μιάμιση ώρα,ο Iggy και η μπαντάρα που τον συνοδεύει, τραγούδησε για μας. Και ήταν υπέροχος. Μπήκε πολύ δυνατά,κι ίσως κι αυτό να τον εξουθένωσε. TV eye, I wanna be your dog, Passenger, Lust for life. Και ήμασταν μπροστά στο foh και κάναμε moshpit. Και φυσούσε. Σαν να διάλεξε ο άνεμος να έρθει για να μας δροσίζει και να χορεύουμε κι άλλο. Η συνέχεια για κάποιους ήταν απογοητευτική,γιατί κάπου εκεί καταλάβαμε ότι ο χρόνος δεν του φέρθηκε καλά,τον κούρασε. Αλλά πώς να μην συγκινηθείς όταν βλέπεις έναν πραγματικό θρύλο μπροστά σου,να μην κατεβαίνει από το stage,να προσπαθεί against all odds και να είναι στα αληθινά απίστευτο το πόσο ζωντανός είναι. Πιστεύω ότι μόνο αυτός και ο Ozzy έχουν μείνει να κρατούν ψηλά τη σημαία. Ξέρω,μοιάζει ασύνδετο αλλά αυτό ήρθε στον νου όσο έπαιζε το I’m sick of you. Κάποιος φίλος έβαλε και τον Mick Jagger στη λίστα,αλλά αυτός είναι ακόμα νεούδι. Σε κάποια φάση,του ήρθε ένα κουτάκι μπύρα ξυστά στο κεφάλι,και σήκωσε ένα κωλοδάχτυλο (ναι Ζούκι, κωλοδάχτυλο, κωλοδάχτυλο,κόψε με!),έτσι σαν απόδειξη ότι η εφηβεία δεν τελειώνει για όλους. Για κάποιους κρατάει μια ζωή ολόκληρη. Θα μνημονεύουμε αυτό το λάιβ,το γερασμένο του Iggy,πολύ περισσότερο από αλλά παλιότερα,είμαι σίγουρη.

Προσπαθώντας να γράψω και για την υπόλοιπη βραδιά,θα ξεκινήσω λέγοντας ότι μάλλον ήταν λάθος το ότι που έγραψα ότι στους Pet shop boys ζήσαμε την καλύτερη φεστιβαλική βραδιά. Γιατί η χθεσινή ήταν ο,τι καλύτερο ως τώρα (Release,πόσες εκπλήξεις μας επιφυλάσσεις ακόμα;;). Liam Gallagher,κυρίες και κύριοι. Είναι σαν να ήρθε κατευθείαν από τα 90s. Δεν γέρασε,δεν άλλαξε ύφος,δεν άλλαξε outfit. Είναι ο misfit,ο αλήτης της καρδιάς μας. Εξαιρετική performance, απολαυστική. Έπαιξε και Oasis,έπαιξε και δικά του. Αλλά όσο και να αναρωτιόμαστε “who is Noel?”,οι μεγάλες στιγμές του live ήταν στα κομμάτια από Oasis. Δε θα μιλήσω για το Wonderwall, θα ήταν ιεροσυλία για πολλούς, γιατί θα το χαρακτηρίσω ως ραδιοφωνικό hit που δεν αποτυπώνει το μπαμ που κατάφεραν κάποτε να κάνουν οι Oasis, ακόμα κι αν έχει ένα από τα διασημότερα signature breaks στο “and backbeat,the word is on the Street..”. Θα σου πω,όμως για το Morning glory, για το Slide away, για το Champagne supernova και το Rock n roll star που μας έκαναν να ξετρελαθούμε. Θα σου πω και για το Some might say που δεν το ακούσαμε,και το σχολιάζω ως απώλεια γιατί ήταν στο αναμενόμενο setlist. Αλλά στ’αληθεια,ήταν απογειωτικός ο Liam Gallagher. Και όσοι super fans παρευρέθηκαν το απόλαυσαν. Τους έβλεπα να φωνάζουν τους στίχους και ανατριχιαζα. Liam,έλα ξανά!

Θα τελειώσω το review με τους Sleaford Mods,την αγαπημένη μπάντα του Iggy Pop. Γκούγκλαρε το βίντεο με τον παπαγάλο και θα καταλάβεις. Μας χάρισαν το καλύτερο απόγευμα του Release, συγκριτικά με όλα τα απογεύματα που ζούμε από την πρώτη χρονιά του φεστιβάλ. Κι αν αναρωτιέσαι πώς γίνεται να ζωντανέψεις την Πλατεία νερού,με ντάλα ήλιο, μια μέρα του Ιουλίου,η απάντηση από δω και πέρα θα είναι: Sleaford Mods, φίλε μου. Post-punk και δύο τυπάκια ερωτεύσιμα on stage. Ο ένας πάταγε το space bar στο λάπτοπ και ξεχυνόταν να χορέψει. Ο άλλος έφτυνε ρίμες στο μικρόφωνο, σε ανφάς στάση κυρίως,και έμοιαζε βγαλμένος από ταινία του Guy Ritchie: ένας φυλακόβιος με bad habits(που είπε και ο Σ.). Λιωμένοι από τη ζέστη, ακούραστοι και το αντίθετο του mainstream σε όλα τα επίπεδα. Όχι απλά περιμένουμε να τους δούμε τον χειμώνα,σχεδόν το απαιτούμε! Δεν θυμάμαι καλύτερο και πιο δυναμικό απόγευμα στο Release.

Η καλύτερη βραδιά του φεστιβάλ ως τώρα (εξαιρώ του Nick Cave γιατί μου τον στέρησε ο κόβιντ και δεν έχω προσωπική άποψη), λοιπόν, ήταν χθες,με πολύ κόσμο. Από τ’ απόγευμα ως τη μία που φύγαμε,μια ασταμάτητη απόλαυση,σχεδόν ονείρωξη που δεν περιμέναμε να μας συμβεί. Γιατί η ζωή να μην έχει repeat;!