H πρώτη φορά που άκουσα live τον Ben Frost, ήταν αποκάλυψη. Χθες, στο Ηρώδειο, ζήσαμε την δεύτερη, με τους Autechre.
Οι Autechre, το ηλεκτρονικό δίδυμο από το Rochdale της Αγγλίας, διαθέτει μια από τις πιο ποικίλες δισκογραφίες που μπορεί κανείς να αναμένει από έναν καλλιτέχνη. Το ’93 με το Incunabula στην Warp Records (κι όμως δεν είναι αλαμπουρνέζικα, ο όρος αναφέρεται στην πρώιμη λογοτεχνία που δημοσιεύτηκε πριν το 1500), και έγινε hit στα αγγλικά indie charts, και μία χρονιά μετά με το πιο ambient Amber, έδειξαν απευθείας τη διαφορετικότητα που τους διέπει ως δημιουργοί πειραματικής electrο. Έκτοτε, το duo συνεχίζει να εκπλήσσει το κοινό με ένα τεράστιο εύρος κυκλοφοριών.Από το LP5, που όπως οι ίδιοι δήλωσαν, «γεφυρώνει το χάσμα μεταξύ των ανθρώπων που τους άρεσε το παλιό μας υλικό και προωθεί τους ανθρώπους στο νέο μας υλικό», έκαναν μια αισθητή στροφή στο πειραματικό έδαφος. Στο Draft 7.30 και στο Confield βάζουν στη μουσική τους μαθηματικά μοτίβα, ενώ στο Quaristice χαλάρωσαν τους ρυθμούς. Χθες, για περίπου μιάμιση ώρα, με ετερόκλητο κοινό που γέμισε λίγο παραπάνω από το μισό θέατρο, απολαύσαμε πιο μακροσκελείς συνθέσεις τους με πυκνά, μεταβαλλόμενα ηχοτοπία, πιο εσωστρεφή και πιο σκοτεινά από ποτέ.
Το live διεξήχθη στο σκοτάδι. Τα μπλε φώτα των εξόδων του Ηρωδείου, ο φωτισμός της Ακρόπολης και τα φώτα της πόλης που ποτέ δεν αφήνουν τον αθηναϊκό ουρανό να νυχτώσει, άφηναν το θέατρο σε μια κατάσταση γυμνής φωταύγειας. Συνήθως οι Autechre συνοδεύονται από δυνατά φώτα και visuals, όμως αυτή τη φορά, ήρθαν σε αντίθεση με τον έντονο φωτισμό των show ηλεκτρονικής μουσικής.
Το σκοτάδι τους ταιριάζει πολύ. Έμοιαζε, μάλιστα, να μην είναι ένα τέχνασμα, αλλά μια συνειδητοποίηση, καθώς σε όλο το set το κοινό ωθούνταν να αφεθεί πλήρως στον ήχο. Εξυπηρετούσε ένα λειτουργικό σκοπό το σκοτάδι: αφαιρώντας το οπτικό ερέθισμα, οξύνθηκε το ακουστικό, και μπορούσες να παρατηρήσεις αισθητά περισσότερο τα ηχοχρώματα, που ξεχύνονταν χτίζοντας εικόνες σε μαύρο καμβά. Η εκκωφαντική ένταση άλλων πειραματικών live, έδωσε τη θέση της στις δημιουργίες των Autechre, οι οποίοι έδειχναν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο. Η συναυλία ήταν σαν μια ανάσα. Κάπου κάπου ακούγονταν επιδοκιμασίες, και μόνο δύο φορές κατά τη διάρκεια του set, και στο τέλος, ο κόσμος χειροκρότησε. Ο ήχος δεν ήταν ποτέ υπερβολικά δυνατός όταν δεν χρειαζόταν να είναι, για να απολαύσεις τα ambient στοιχεία. Kι όταν ήταν απαραίτητο, τιναζόταν και ακουγόταν πάνω απ’ όλα.
Το πραγματικά εντυπωσιακό ήταν το πόσο αποτελεσματικά πήραν τον έλεγχο αυτού που θα μπορούσε να είναι ένα σκληρό και χαοτικό ηχητικό τοπίο, και το μετέτρεψαν σε κάτι όμορφο και αρμονικό. Η ένωση των τόσων ήχων τους, ενώ θα έλεγε κανείς, ότι είναι χαοτική και αταίριαστη στη φύση, περιεστάλει τόσο πολύ, που στο live έμοιαζε σαν κάτι απόλυτα διαχειρίσιμο. Κι ενώ πολλοί καλλιτέχνες της πειραματικής σκηνής, υποστηρίζουν ότι η ελευθερία στη δουλειά τους, τους επιτρέπει την ελευθερία της έκφρασης, στην περίπτωση των Autechre, αποδείχθηκε το γιατί ο αριστοτεχνικός έλεγχος της δουλειάς τους είναι τόσο σημαντικός και ήταν τόσο εκπληκτικός για να τους παρακολουθήσεις ζωντανά επί σκηνής.
Ήταν μια από τις πιο απολαυστικές ζωντανές εμφανίσεις που έχουμε δει και θα θυμόμαστε για πολύ καιρό στο μέλλον.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
