Περίπου 40 χιλιάδες θεατές κατέφθασαν χθες στο Ολυμπιακό Στάδιο για τους Iron Maiden γεμίζοντας το χώρο με όλες τις ηλικίες και φανταστική ενέργεια. Ιστορικό live, άχαστο!
Οι Iron Maiden είναι θεσμός, έτσι κι αλλιώς, ένας κλασικός έρωτας για πολλούς, οπότε το περιμέναμε να έχει πολύ κόσμο. Μια εύλογη ερώτηση θα ήταν «η παραγωγή δεν το περίμενε;». Γιατί όταν περιμένεις τόσο κόσμο, βάζεις πολλούς κάδους σκουπιδιών, (πολλούς πολλούς), δεν βάζεις τις καντίνες δίπλα στις χημικές τουαλέτες, ούτε μπροστά στα εκδοτήρια, και τοποθετείς και πολλά εκδοτήρια για να μην περιμένεις τσικνιζόμενος να πάρεις το εισιτήριο ή το πάσο σου πάνω από μισάωρο. Δύσκολο εγχείρημα μια τέτοια συναυλία, αλλά ο σεβασμός στους θεατές είναι προαπαιτούμενο.
Στο δια ταύτα τώρα, οι Maiden έπαιξαν ωραία. Είχαν το ίδιο setlist με την προηγούμενη επίσκεψή τους στην Ελλάδα, και αυτό ξενέρωσε αρκετούς. Κοιτώντας πίσω στο 2008, και πάλι θα βρούμε αρκετές ομοιότητες. The trooper ,The Number of the beast, Hallowed be thy name, Run to the hills, Fear of the dark, Sign of the cross, εγώ θα βάλω και το The Clansman κι ας είναι late 90s. Είναι, όμως, κομμάτια που δεν γίνεται να μην τα παίξουν, πώς να το κάνουμε;! Σε αυτά ήταν που άναψαν τα καπνογόνα, που φώναζε όλο το στάδιο τους στίχους, και γενικά αυτά που θα λέγαμε οι δυνατές στιγμές της δίωρης εμφάνισής των Maiden. Ειδικά στο Fear of the dark, έγινε χαμός!
Ο ήχος ήταν πολύ καλός στο Standing A, όπερ μεθερμηνευόμενον εστί το πολυπόθητο κομμάτι μπροστά στο stage, το φιλέτο. Αλλά πίσω από τον ηχολήπτη, το πράγμα ήταν απογοητευτικό την περισσότερη ώρα. Σε αρκετά κομμάτια νομίζαμε ότι η μπάντα το «έχανε» λόγω του bounce του ήχου μέσα στο στάδιο. Περιμέναμε και θα συνεχίσουμε να περιμένουμε, ικανότερους ηχολήπτες και τιμιότερα στησίματα από τις μπάντες που έρχονται για live. Είναι μια δουλειά κι αυτό, ε κάνε την σωστά εφόσον έχεις προπληρωθεί!
Στα ενδιαφέροντα incidents της βραδιάς, πρωταγωνιστής ήταν ο Dickinson. Κάτι κλασικό και απόλυτα σεβαστό ήταν όταν νευρίασε με κάποιον fan που άναψε καπνογόνο στο Number of the beast, και το δήλωσε απερίφραστα στο μικρόφωνο, προφανώς. Από τα 90s μας χωρίζουν ήδη τρεις δεκαετίες, φτάνει με την καφρίλα. Το δεύτερο ήταν η έξυπνη προσποίηση που έκανε όταν είπε «Alexander the great» και ούρλιαζε όλο το στάδιο, αλλά συνέχισε λέγοντας «didn’t see the Writing on the wall». Απολαυστικός Bruce Dickinson, σταθερή αξία, ή τον αγαπάς ή τον μισείς.
Δυνατό το βράδυ του Σαββάτου, με μια μπάντα θρύλο που κανείς δεν αμφισβητεί την πορεία της παρόλα τα παράπονα που μπορεί να έχει από αυτήν, έναν frontman που η λυρικότητά του έκανε πάντα τη διαφορά στη metal σκηνή, και αγαπημένα κομμάτια που, αν μην τι άλλο, ξυπνούν αναμνήσεις από τις εποχές που όλα ήταν διαφορετικά.
ΥΓ: Είχα γράψει στους Manowar, ότι «μόνο ο Eric Adams και ο Dickinson έχουν μείνει». Επιβεβαιώθηκε -και- χθες ότι παρόλη την υποβοήθεια από τα ηχοληπτικά κόλπα, ο Bruce Dickinson είχε και έχει ακόμα Φωνάρα.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
