Ένα ασταμάτητο rock ‘n’ roll party στην Πλατεία Νερού

Δε μπορώ να σκεφτώ άλλο καλοκαίρι με τόσες συναυλίες. Δικαιωματικά, αυτό το συναυλιακό καλοκαίρι ανήκει στο Release, αφού με τόσες μέρες, τόσα ονόματα, και τόσα διαφορετικά είδη, και τόσο καλή διοργάνωση, δύσκολα θα υπάρχει «συναυλιοφάγος» που δε θα βρέθηκε εκεί έστω για μία μέρα. Φτάσαμε λοιπόν, αισίως στη δέκατη μέρα του Release και έχει και συνέχεια.

Για αυτή τη 10η μέρα το Release μας κράτησε για αρκετό καιρό σε αναμονή. Για μήνες, το μόνο όνομα που γνωρίζαμε ήταν οι Clutch. Από μόνοι τους αποτελούν λόγο να κατέβει κανείς στην Πλατεία Νερού. Όμως, στους διοργανωτές του φεστιβάλ δεν έφτανε αυτό. Λίγους μήνες πριν το live ανακοινώνουν ένα μεγάλο απωθημένο του ελληνικού κοινού, τους Hellacopters! Όπου παρέα με τους -επίσης Σουηδούς και αγαπημένους- Blues Pills αλλά και τους ντόπιους ΛΔΛΜ και Deaf Radio ολοκλήρωσαν το line up.

Οι ΛΔΛΜ ανέβηκαν πρώτοι στη σκηνή, με λίγο κόσμο να τολμάει να βρεθεί στο κάγκελο, αφού ο ήλιος ήταν έντονος. Έπαιξαν για περίπου 20 λεπτά σε alternative rock μονοπάτια, θυμίζοντας σε ύφος τα πιο alternative κομμάτια των Queens of the Stone Age.

Στις ίδιες αναφορές κινούνται και οι Deaf Radio. Έντονα, και εδώ, τα στοιχεία από Queens of the Stone Age (βέβαια το μουσικό φάσμα που καλύπτουν οι QotSA είναι τεράστιο). Στην περίπτωση των Deaf Radio πάντως, είχαμε πιο σκληρό, πιο δυνατό και πιο γρήγορο rock. Ένταση και ενέργεια από τη μπάντα στη μισή ώρα που ήταν στη σκηνή, ενώ από κάτω φάνηκε ότι είχαν τον κόσμο τους.

Ενώ ο ήλιος δεν έπεφτε και έκαιγε ακόμα τη σκηνή -ευτυχώς ο αέρας βοηθούσε στη θερμοκρασία- ήρθε η ώρα των Blues Pills να ανέβουν στη σκηνή του Release, για πρώτη φορά. Ξεκίνημα με το “Proud Woman” από το τελευταίο τους album “Holy Moly!”. Κομμάτι με το κομμάτι ανέβαζαν ρυθμούς. Βασική αλλαγή στη σύνθεση της μπάντας είναι στην κιθάρα, αφού ο Zack Anderson ανέλαβε την κιθάρα μετά την αποχώρηση του Dorian Sorriaux. Η αλλαγή αυτή τους έδωσε περισσότερα γκάζια, ένταση και συναίσθημα στο παίξιμο, ανεβάζοντάς τους επίπεδο. Πάντα εξαιρετικός στα τύμπανα, ο André Kvarnström, που αποτελεί στυλοβάτη της μπάντας. Η Elin Larsson έδινε ρεσιτάλ στην ερμηνεία των κομματιών, ενώ δεν άφησε εκατοστό της σκηνής που να μην βολτάρει. Προφανώς στα highlights, πέρα από την επίδειξη στις φωνητικές της ικανότητες (ενδεικτικά Black Smoke, Little Sun, Devil Man) ήταν το crowd surfing στο φινάλε του “Bye Bye Birdy”!

Μέσα στη μία ώρα που έπαιξαν, κατάφεραν να ξεσηκώσουν το κοινό και να κηρύξουν την έναρξη σε ένα rock n’ roll πάρτυ που θα τελείωνε λίγο μετά τα μεσάνυχτα!

Ο ήλιος επιτέλους έπεσε, ο κόσμος άρχισε να γίνεται όλο και περισσότερος και, πλέον, είχε έρθει η ώρα για τους Hellacopters. Ένα απωθημένο πολλών έγινε πραγματικότητα. Ακόμα και οι ίδιοι απόρησαν γιατί δεν είχαν έρθει νωρίτερα στην Ελλάδα. Από τη στιγμή που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή οι Hellacopters φρόντισαν να αποδείξουν γιατί είναι μία από τις καλύτερες σύγχρονες rock n’ roll μπάντες. Ο Nicke Andersson μπροστάρης, με τους υπόλοιπους να ανεβάζουν τους ρυθμούς και τις εντάσεις, ξεσηκώνοντας το κοινό. Ίσως χθες το μεγαλύτερο μέρος του κοινού να είχε έρθει αποκλειστικά γι αυτούς. Με έναν φοβερό αέρα πάνω στη σκηνή, οι Σουηδοί…έπαιρναν κεφάλια. Ο κόσμος με τη σειρά του ακολουθούσε τα προστάγματα των Nicke και Dregen και χόρευε, δίνοντας τον δικό του παλμό, δημιουργώντας μια φοβερή ατμόσφαιρα. Ακόμα και τα κομμάτια του νέου album πήρα την αναγνώρισή τους, και έτσι ο χορός δε σταμάτησε ποτέ μέχρι οι Hellacopters να κατέβουν από τη σκηνή.

Σε μια βραδιά που ο πήχης μπήκε από νωρίς ψηλά από τους Blues Pills, και τοποθετήθηκε ψηλότερα από τους Hellacopters, ήρθαν οι Clutch για να πουν “challenge accepted” και να φροντίσουν να μας αποτελειώσουν με μία από τις καλύτερες εμφανίσεις τους επί ελληνικού εδάφους αφού φρόντισαν με το «καλησπέρα» το σφυροκόπημα. Με setlist που έδινε λίγα περιθώρια για ανάσες και που πέρασε από σχεδόν όλη τη δισκογραφία τους, αλλά με το εμβληματικό τους album “Blast Tyrant” να έχει την τιμητική του. Η γκρούβα που έχει αυτή η μπάντα είναι το κάτι άλλο. Ο Jean-Paul Gaster είναι μεγάλος μάστορας στα τύμπανα και μαζί με τον Dan Maines στο μπάσο, στρώνουν το χαλί για τις κιθαριστικές φράσεις του Tim Sult. Ξεσηκωτικός, όπως πάντα, ο frontman Neil Fallon, να πηγαινο-έρχεται νευρικά πάνω στη σκηνή, και να δίνει το σήμα για να ξεσηκωθούμε ακόμα περισσότερο. Είναι χαρακτηριστικός ο τρόπος που τραγουδάει ή καλύτερα ο τρόπος που «φτύνει» τους στίχους, με ένα εντελώς “in your face” attitude. Λίγες μπάντες ιδρώνουν τη φανέλα όπως οι Clutch. Παίζουν αγνό και τίμιο rock n’ roll, τα κομμάτια τους είναι επηρεασμένα και από τα blues, ενώ όσοι πάνε να τους χρεώσουν την ταμπέλα του stoner, τους περιορίζουν λανθασμένα σε κάτι που ούτε τους χωράει αλλά ούτε τους χαρακτηρίζει κατά τη γνώμη μου.

Η ολοκλήρωση της εμφάνισής τους ήρθε με ιδανικό τρόπο, αφού μετά από ένα σερί με κομμάτια-δυναμίτες, ήρθε το αγαπημένο “Spacegrass” και για τα encore, τα “Regulator” και “Electric Worry”, με όλη την Πλατεία Νερού να φωνάζει “ Bang, bang, bang, bang! Vamanos, vamanos!” και τους Clutch να μας καληνυχτίζουν.

Σε μία μέρα που τα ονόματα στο line up, μπορεί να μην έχουν την αίγλη και το κοινό που έχουν για παράδειγμα ο Nick Cave, ο Iggy ή οι Judas Priest, η δυναμική και η αυθεντικότητα των συγκροτημάτων την έκανε να είναι μία από τις καλύτερες του Release, ίσως και όχι μόνο για φέτος!

Φύγαμε με ένα ερώτημα «μήπως τελικά, το rock ‘n’ roll τα κερδίζει όλα;»