Μεσοβδόμαδο με Αγγελάκα και 100C° στο Θέατρο Βράχων

Την Τετάρτη αυτού του Σεπτέμβρη, που φαίνεται σαν να μας ρουφά σιγά σιγά, εμείς ακούσαμε αυτό: “Λένε ότι αυτός ο χειμώνας μπορεί να είναι δύσκολος. Αλλά, αν αγαπάμε και ζεσταίνουμε ο ένας τον άλλον, μπορεί να είναι ο καλύτερος”. Ξανακαλοκαιριασε στο θέατρο Βράχων. Τραγούδησε ο Αγγελάκας, ήπιαμε τσίπουρο ζεστό, φορέσαμε κοντομάνικα, χορέψαμε και τραγουδήσαμε.

Την πρώτη φορά που είδα live τον Αγγελάκα, ήταν στο Rodeo στη Βικτώρια. Θυμάμαι ότι από τότε μέχρι και τώρα, κάθε φορά που παρακολουθώ συναυλία του, είναι σαν πρώτη φορά. Λες και δεν ξέρουμε τους στίχους του απέξω. Λες και δεν έχουμε ιδρώσει στον χορό. Λες και δεν έχουμε ανατείλει τόσες και τόσες φορές με εκείνον στη σκηνή. Κι όμως, κάθε φορά, πρώτη φορά.

Την Τετάρτη, το θέατρο Βράχων δεν είχε πολύ κόσμο. Κάτι ο Σεπτέμβρης που δεν εμπνέει και πολύ για συναυλία σε εξωτερικό χώρο, κάτι το μεσοβδόμαδο που κάπως σου ρίχνει τη διάθεση, κάτι που είχε και The Ocean (Collective) το ίδιο βράδυ, μαζευτήκαμε λιγότεροι από όσοι συνήθως. Προσωπικά, το ευχαριστιέμαι ιδιαίτερα, το να είναι έτσι οι συναυλίες: γεμάτος ο χώρος αλλά χωρίς να σπρωχνόμαστε. Αφού θα αγκαλιαστούμε που θα αγκαλιαστούμε σε αυτό το “ο χαμένος τα παίρνει όλα” και στο “από δω και πάνω δεν φοβάμαι”, ας το κάνουμε από επιλογή.

Ο Αγγελάκας και οι 100C° έπαιξαν αρκετά κομμάτια από το “Έχω κέφια”, τον δεύτερο δίσκο που έβγαλαν μαζί. Ξεχωριστά ήταν το “μ’ άγρια θεριά και τρυφερούς ανθρώπους βρέθηκα, γλέντησα κι έκλαψα μαζί τους μα δεν στάθηκα. Πιο πέρα είχα να πάω” του Ακόμα περπατάω, και το “αναρωτιέμαι πώς θα ήταν η ζωή χωρίς εσένα, θα βρίσκαν ένα δρόμο τα όνειρά μας τα χαμένα, θα βγαίναν απ’ τα στήθια μας τραγούδια θυμωμένα;” του Φιλελεύθερος Πολίτης. Ταιριάζει ο Αγγελάκας και η μπάντα, και πολλοί λένε ότι είναι η καλύτερη συνεργασία του μετά τις Τρύπες.

Είναι μαγικό πως αυτός ο ποιητής, αυτή η παράξενη μορφή με τον ορμητικό λόγο, που μια διαδηλώνει και μια αγκαλιάζει τρυφερά τα κορμιά μας , αυτός ο τραγουδοποιός, ο καταραμένος δημιουργός, κρατάει εδώ και δεκαετίες την καλλιτεχνική του ταυτότητα, ακέραιη και καλοδιατηρημένη. Σαν να την φροντίζει και να την κρατάει ζωντανή, έτσι, για να έχουμε αποκούμπι και ώμο να αράξουμε. Θα πηγαίνουμε να τον ακούμε ακόμα κι αν χρειαζόμαστε “ένα χαπάκι τόσο δα” για να γεμίζει η καρδιά μας καλοσύνη. Και θα συνεχίσουμε και τη στιγμή που δεν θα το χρειαζόμαστε πια.