Φέτος, συμπληρώθηκαν 40 χρόνια, από την κυκλοφορία του album “The Days of Wine and Rose”. Αυτού του εμβληματικού ντεμπούτου album των Dream Syndicate, που έδωσε την αφορμή για τη δημιουργία της σκηνής του paisley underground. Με αφορμή αυτή την επέτειο, αλλά, φυσικά, και την κυκλοφορία του νέου τους album “Ultraviolet Battle Hymns and True Confessions”, οι Dream Syndicate επέστρεψαν με ευρωπαϊκή περιοδεία. Για πρώτη φορά μετά από αρκετά χρόνια, η Ελλάδα δεν βρίσκεται στους σταθμούς της περιοδείας, οπότε και η Μπολόνια αποδείχτηκε μια εξαιρετική ευκαρία για να τους απολαύσουμε, το περασμένο Σάββατο.
Το set χωρίστηκε σε δύο μέρη: Το πρώτο είχε κομμάτια από τις πρόσφατες κυκλοφορίες, αυτές της εποχής του reunion του 2012, και την δισκογραφική επιστροφή του 2017 με το “How Did I Find My self Here”. Στο δεύτερο μέρος, είχαμε τη χαρά και την τιμή να απολαύσουμε το Days of Wine and Roses στην ολότητά του.
Ξεκίνημα, λοιπόν, με τα “Bullet Holes”, “Out of My Head”, “Put Some Miles On”, και είχε έρθει η ώρα για το “Damian”, το πρώτο κομμάτι από τα τέσσερα, που παίχτηκαν συνολικά από το τελευταίο album.
Μοναδική εξαίρεση στις επιλογές των νέων κομματιών αποτέλεσε το “Burn”, το οποίο και πραγματικά χαρήκαμε.
Η μπάντα, κομμάτι με το κομμάτι, ανέβαζε την απόδοσή της φτάνοντας στο αποκορύφωμα το “How Did I Find Myself Here”, λίγο πριν το τέλος του πρώτου set. Πράγματι, μια φοβερή εκτέλεση σε ένα – έτσι και αλλιώς- ξεχωριστό κομμάτι, όπου ξεχώρισε και το δέσιμο της μπάντας, αλλά και η εξαιρετική χημεία που έχουν στα κιθαριστικά μέρη, οι Steve Wynn και Jason Victor.
Οι Dream Syndicate αποδεικνύουν πως είναι μια καλά δουλεμένη μπάντα, δεμένη, που ανεβάζει ψηλά τον πήχη στις εμφανίσεις της. Από το 1981 και μετά, έχουν φάει τα μουσικά χιλιόμετρα με το κουτάλι, και η εμπειρία τους είναι εμφανής. Τι κι αν έχουν αλλάξει τα τελευταία χρόνια κάπως τον μουσικό τους προσανατολισμό; Η αυθεντικότητα τους και η δημιουργικότητα, πρώτα του Steve Wynn αλλά και των υπόλοιπων, παραμένει η ίδια.
Αφού μας πήραν τα μυαλά με το μακροσκελές τζαμάρισμα στο “How Did I Find Myself Here”, έκλεισαν το πρώτο μέρος με το “Glide” και αποχώρησαν για ένα μικρό διάλειμμα.
Με εισαγωγή το “Days of Wine and Roses” του Andy Williams, από την ομώνυμη ταινία, οι Dream Syndicate ξαναβρέθηκαν στη σκηνή για να μας παίξουν το δικό τους album. “Tell Me When It’s Over” και “Definitely Clean” για να αρχίσουν και πάλι οι κιθάρες να παίρνουν φωτιά!
Η μπάντα συνέχισε σαν καλοκουρδισμένη μηχανή. Dennis Duck στα τύμπανα και Mark Walton στο μπάσο, έχτισαν τα κομμάτια, και έδωσαν όλα τα περιθώρια στον Jason Victor να δυναμιτίσει την ατμόσφαιρα με την κιθάρα του, με τον Wynn να τον συνοδεύει. Στο “Halloween” έπεσαν για λίγο οι τόνοι, ενώ αλλάξαμε πλευρά στο βινύλιο για να πάμε στο επίσης ήρεμο “When You Smile”. Για το “Too Little Too Late” επιστρατεύτηκε η Linda Pitmon στα φωνητικά.
Για το φινάλε και του δεύτερου set, με το ομώνυμο κομμάτι του album, η σκηνή πήρε και πάλι φωτιά. Ο Wynn με τον Victor, είναι χρόνια συνοδοιπόροι, από τους Miracle 3 του Wynn. Αντάλλαξαν solo και έπαιξαν μαζί, απογειώνοντας την εμφάνισή τους!
Αποχώρησαν μέσα σε χειροκροτήματα, για να επανέλθουν με ακόμα περισσότερα, σε μια από τις λίγες έντονες εκδηλώσεις του – χλιαρού κατά τα άλλα- ιταλικού κοινού.
“Still Holding on to You” και το αγαπημένο (και του ελληνικού κοινού) “Boston” για να μας αποχαιρετίσουν οριστικά και να μας στείλουν για μπύρες σε κάποια από τις γεμάτες φοιτητές πλατείες της Μπολόνια.
Οι Dream Syndicate παραμένουν μία από τις πιο αυθεντικές μπάντες που υπάρχουν. Τα χρόνια μπορεί να έχουν περάσει, μπορεί να μη γράφουν τραγούδια που σου μένουν όπως το “Medicine Show” ή το “John Coltrane Stereo Blues”, όμως υπάρχουν και πρεσβεύουν ακόμα αυτό που ξεκίνησαν. Κάτι σαν rock n roll ήρωες. Από αυτούς που το κρατάνε ζωντανό, και ας μένουν σε όλη τους την καριέρα στο underground. Άλλωστε εκεί δεν κρύβεται και η ομορφιά;
Κείμενο & Φωτογραφίες : Μιχάλης Κανάκης
