Υπάρχουν κάποιες μπάντες, που έχουν ξεχωριστή θέση στην καρδιά σου, και αυτή η θέση κερδίζεται από τον τρόπο που σου μιλάει η μουσική τους. Μια τέτοια μπάντα για μένα, είναι οι Thee Holy Strangers. Από τη στιγμή που κυκλοφόρησε το πρώτο τους album, μπήκε στην playlist μου και δε βγήκε ποτέ. Το ίδιο ισχύει και για το δεύτερο, το “Diary of the Shadow” που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό.
Δε θα μπορούσε λοιπόν, να μην είναι τεράστια η προσμονή μου, για την Παρασκευή 21 Οκτωβρίου. Η μέρα που οι Strangers θα ανέβαιναν ξανά στη σκηνή μετά από σχεδόν 4 χρόνια. Την ίδια προσμονή φάνηκε πως είχε αρκετός κόσμος, αφού γέμισε το Κύτταρο και δημιούργησε μια πολύ ζεστή ατμόσφαιρα.
Το ξεκίνημα της βραδιάς έγινε με την Eliana One Woman Band. Η Ελιάνα ανέβηκε στη σκηνή στις 10 και μας ταξίδεψε κάπου στο Μισσισσίπη με τους blues και folk ήχους της. Με τις μεταλλικές κιθάρες της, την ενέργειά της, αλλά και με τον πολιτικό και κοινωνικό της στίχο.
Λίγο πριν τις 11 ανέβηκαν στη σκηνή οι Holy Strangers. Μια σκηνή που γέμισε χαμόγελα, όπως και όλο το Κύτταρο. Είπαμε, ήταν πολλά τα τέσσερα χρόνια, και η χαρά και η συγκίνηση της επιστροφής μεγάλη.
Η σύνθεση της μπάντας έχει αλλάξει, και πλέον τους βρίσκουμε με τον Αντρέα Λάγιο στο μπάσο, τον Κλέωνα Αντωνίου στην κιθάρα και τον Κωστή Ζουλιάτη στα πλήκτρα, να συνοδεύουν τη Φλώρα Ιωαννίδη, τον Αλέξη Καλοφωλιά και τον Κώστα Χρυσόγελο.
Η αρχή έγινε με το “Desolation Revelation” και το “Broken Arrows”. Έτσι όπως μπλέκουν τα κομμάτια του πρώτου και του δεύτερου album, φαίνεται η διαφορά στο ύφος τους. Τα νέα κομμάτια είναι πιο μεστά, πιο ώριμα, με την ίδια όμως αμεσότητα και στη μουσική και στον στίχο τους. Δεδομένων των αλλαγών, η μπάντα έχει “πειράξει” και τα παλιότερα κομμάτια. Έχει κερδίσει πολλά πράγματα από τα νέα μέλη.
Το παίξιμο του Αντρέα Λάγιου στο μπάσο γεμίζει με έναν τρόπο τόσο χαρακτηριστικό τον ήχο τους. Αν βάλουμε και στην εξίσωση και τον Κώστα Χρυσόγελο στα τύμπανα, τότε βλέπουμε ένα αξιοζήλευτο rhythm section. Για τις κιθάρες το Κλέωνα, τις μελωδίες και το πως χρωματίζει με τα σόλο του τα κομμάτια, τα λόγια είναι περιττά.
Τα διπλά φωνητικά δημιουργούν μια όμορφη ατμόσφαιρα. Η στοιχειωτική, γλυκιά φωνή της Φλώρας και αυτή του Αλέξη με την άγρια ομορφιά. Δυο φωνές που ίσως να τις έλεγες και ετερόκλητες, δένουν όμως με κάποιον μαγικό τρόπο.
Προχωρώντας με την εμφάνιση η μπάντα απέδιδε όλο και καλύτερα. Φαινόταν η όρεξη να αποδώσουν επιτέλους ζωντανά τα κομμάτια τους. Νομίζω πως η ζωντανή εκτέλεση των κομματιών, τα πήγε ακόμα ένα βήμα παραπέρα από τις στούντιο εκτελέσεις. Η extended εκτέλεση του “Shadow Town”, με το σόλο του Κλέωνα στο τέλος είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ένα τραγούδι βγαλμένο μέσα από την καρδιά της Αθήνας του lockdown. Μέσα από τις γειτονιές, τις πλατείες και τα πάρκα, που αντί να γεμίζουν με κόσμο και παιδιά, καταλαμβάνονται από λαμαρίνες και αστυνομικούς. Ένα τραγούδι που μέσα από τη σκοτεινιά του, δίνει την ελπίδα στο τελευταίο κουπλέ, πως θα έρθει η ώρα και για μας.
Το κομμάτι που αναμενόμενα ξεχώρισε ήταν το “Fire in the Woods”. Είναι και το κομμάτι που ξεχώρισε ίσως λίγο περισσότερο από τα άλλα στο album. Η ερμηνεία της Φλώρας είναι συγκλονιστική. Ε, στο live, αυτό το κομμάτι απογειώθηκε! Μας ταξίδεψαν στο ήρεμο μέρος του, και μας ταρακούνησαν στο δυνατό. Η δυναμική που έβγαλε δεν είχε προηγούμενο. Ήταν από τις στιγμές που σου μένουν κολλημένες στο μυαλό και θέλεις να τις ξαναζήσεις.
Κάπου ενδιάμεσα, μας χάρισαν και όμορφες διασκευές. Η μία, το “Something on Your Mind” της Karen Dalton, όπου στη σκηνή ανέβηκε και ο Νίκος Γιούσεφ στο ηλεκτρικό πριόνι, και μια δεύτερη, το “Cortez the Killer” του Neil Young.
Με τη βραδιά να φτάνει προς το τέλος, οι Holy Strangers ξεσήκωσαν το Κύτταρο με το “A Star Is a Star” και μας έκαναν να χορεύουμε με το “Self Preservation Blues”. Για encore κράτησαν το “Trouble on Trouble” και με αυτό μας αποχαιρέτησαν με την υπόσχεση να τα λέμε πιο συχνά.
Εμείς κρατάμε αυτή τη βραδιά, μέχρι την επόμενη. Μια βραδιά όαση, κόντρα στη βία της καθημερινότητας. Όπως αυτές που μας έδιναν πάντα οι Holy Strangers.
Κείμενο: Μιχάλης Κανάκης
Φωτογραφίες : Christos Manson Houliaras
