Πίσω στο 2003, τότε που οι Στίχοιμα έβγαζαν τον πρώτο δίσκο τους, το πολιτικοποιημένο χιπ χοπ έμοιαζε με μια φωνούλα χωμένη στον θόρυβο της lifestyle δισκογραφίας και έδινε το «παρών». Τώρα, με μια σειρά από live συγκροτημάτων και καλλιτεχνών, που ξεκίνησαν δειλά-δειλά την καριέρα τους εκείνη την εποχή, που κάνουν το ένα sold out μετά το άλλο, αυτή η φωνούλα έχει γίνει βρηχυθμός: ένα εκκωφαντικό “ΗΡΘΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΩ, ΚΟΥΦΑΛΕΣ”.
Σάββατο βράδυ , ώρα 8μησι έξω από το Fuzz, και η ουρά να έχει ήδη φτάσει στην Πειραιώς και να στρίβει προς Χαμοστέρνας , πριν αρχίσουν να ανοίγουν οι πόρτες. Κόσμος πολύς, κυρίως πιτσιρικαρία, που αδημωνεί να δει τους ΣΤΙΧΟΙΜΑ μετά το sold out της 26/11. Tο σπασμένο τηλέφωνο από το προηγούμενο live να έχει ήδη πάρει μπρος, και πολλοί να αναρρωτιούνται αν η συναυλία θα διαρκέσει πάνω από δύο ώρες, όπως η προηγούμενη. Η πόρτα επιτέλους ανοίγει και αρχίζουμε να σιγά σιγά να μπαίνουμε στον χώρο. Τα πρώτα πανώ δένονται στα κάγκελα του εξώστη, κάποιος αρχίζει να συναρμολογεί μια σημαία, μια ανακοίνωση της παραγωγής από τα videowall ζητάει, μάλλον ευγενικά, να μην ανάψουν καπνογόνα και φωτοβολίδες, πιθανόν για να αποφευχθούν τραυματισμοί, ο μπροστινοί κοιτούν με δέος, τα decks της Μαρίνας και τα πικάπ του Dj Moya που έχουν στηθεί λίγο πιο μπροστά.
Ξεκίνημα, λοιπόν, με τον dj Moya, ίσως τον καλύτερο εν ενεργεία turntablist στην χώρα, να μοιράζει beats, samples, και scratch, παραδίδοντας για μια ακόμη φορά μαθήματα, επί σκηνής. Οι μπροστινοί παρακολουθούν με ενδιαφέρον και η γαλαρία βρίσκεται σε πηγαδάκια, από τα οποία όμως όλο και κάποιος δείχνει να ανταπκρίνεται στα beats και τα samples του dj Moya, εν αναμονή του κυρίώς πιάτου.
Τελειώνει το σετ του dj Moya και η αναμονή αρχίζει να βαράει κόκκινα. Τα φώτα της σκηνής χαμηλώνουν, τα πικάπ φεύγουν, η Μαρίνα πέρνει θέση στην υπερηψωμένη πλατφόρμα με όλο τον εξοπλισμό της, αρχίζουν να σκάνε τα πρώτα beat από τον Δαίμονα, εμφανίζεται ο Explicit μαζί με την υπόλοιπη τρελοπαρέα, πέφτουν οι πρώτες μπάρες, και από κάτω γίνεται πανζουρλισμός. Με το κοινό να μην χάνει ούτε ρίμα, με όλο το Fuzz να σείεται, με τα καπνογόνα να ανάβουν τακτικά με την εφιαλτική εικονογραφία μιας πόλης που τρώει τα παιδιά της, ακούγεται το:
“Εδώ Αθήνα, βενζίνα μπουκάλι μες τη βιτρίνα
Αθήνα, εξαθλίωση σε κάθε βήμα
Αθήνα, έξι εκατομμύρια σ’ ένα μνήμα”
Τα κομμάτια διαδέχονται το ένα το άλλο δίχως διακοπή, όλη η μπάντα μοιάζει ασταμάτητη. Από πίσω η Μαρίνα κόβει, ράβει συνθέτει, και βάζει όλη την μουσική σε μια σειρά, και μπροστά ο Explicit φτύνει τις ρίμες στην σειρά. Tο κοινό φλαίγεται, σαν να περνάνε από μπροστά του η ζωή του και η καθημερινότητα του. Κάπου γύρω στο δίωρο μας χώνουν, για τα καλά, στην “Αγκαλιά του Μάρκου” δείχνωντας τις εκλεκτές συγγένειες που έχει το χιπ χοπ με το ρεμπέτικο. Και αν νομίζαμε ότι εκεί οι ΣΤΙΧΟΙΜΑ θα σφύριζαν την λήξη,είμασταν πολύ μα πολύ βαθυά νυχτωμένοι.
Αντιθέτως μετά από ένα πολύ μικρό διάλειμμα, δηλαδή μερικές ρίμες a capella από τον Explicit, και μια μικρή μνεία στο ότι «οι ΣΤΙΧΟΙΜΑ συνεχίζουν γιατί συνεχίζουν να είναι φίλοι όπως ήταν πριν από 20 χρόνια», όλο το crew επέστρεψε δυναμικά στην σκηνή, για να συνεχίσουν να μας ταρακουνούν για άλλη μια ώρα μέχρι να πουν το οριστικό αντίο. Και έτσι μετά από τρεις ώρες Δαιμονικής επίθεσης μας άφησαν μέσα στην τρελή παραζάλη.
Η επιτυχία των ΣΤΙΧΟΙΜΑ, τελικά, ίσως ωφείλεται σε ένα σπουδαίο πράγμα. Στο ότι κατάφεραν να αποτυπώσουν σε στίχους και μουσική την ζωή, την καθημερινότητα και τα άγχη δύο γενιών. Αυτής που έπεσε πάνω της η οικονομική κρίση όταν άρχισε να κάνει τα πρώτα επαγγελματικά της βήματα, και αυτής που έχει ζήσει όλη την έως τώρα συνειδητή ζωή της σε συνθήκες οικονομικής κρίσης.
Κείμενο : Duke Zappa
Η φωτογραφία είναι από την επίσημη σελίδα των ΣΤΙΧΟΙΜΑ στο Facebook
