Χθες, στην Πλατεία Νερού, το κοινό είχε να συγκρίνει μεταξύ των πληθωρικών M83 και των φαντασμαγορικών Royksopp, μεταξύ της βορειοευρωπαϊκής κουλτούρας που αντικατοπτρίζεται στο βελγικό Tomorrowland και της δυτικής μεριά της γηραιάς ηπείρου, που είναι αρκετά πιο ντελικάτη, και, τελικά, μεταξύ του full band live και του dj set. Which will be your monument, στο τέλος της ημέρας;
Ως δεύτερο head όνομα της βραδιάς, παρουσιάστηκαν οι M83, σε μια μυσταγωγική ατμόσφαιρα, όπου αρκετοί θυμήθηκαν πώς ήταν να παίρνεις πρώτη φορά έκσταση. Synth και dream pop, με πολλά shogaze elements και εξαιρετικά post rock ξεσπάσματα, ήταν το καλομαγειρεμένο δείπνο που μας πρόσφεραν οι M83. Το 22χρονο, πια, project του Anthony Gonzalez, γέμισε το stage του Release με ονειρικά ηχοτοπία, εξαιρετικές εκτελέσεις κομματιών από το Hurry Up, We’re Dreaming του 2011, και τους τρεις μουσικούς να τα δίνουν όλα on stage. Το κοινό, όμως, δεν ενθουσιάστηκε. Σαν να περίμεναν οι περισσότεροι τους Royksopp, σαν τίποτα από αυτά να μην τους συγκινούσε ιδιαιτέρως.
Royksopp on stage, λοιπόν,και κάτω από ένα μεγάλο παγανιστικό triquetra για ένα σόου, ομολογουμένως εντυπωσιακό. Φυσικά, δεν είχε καμία σχέση με την τελευταία φορά που τους είδαμε το ’17, σε στυλ Eurovision, και δεν ήταν live -με μπάντα, δηλαδή- μιας και η εμφάνισή τους ήταν ένα dj set με ενδιαφέροντα visuals, εκτυφλωτικό φωτισμό, και ευφάνταστους χορευτές. Ένα dj set πολύ καλά δουλεμένο, φυσικά, στο οποίο πράγματι έδωσαν τον καλύτερό τους εαυτό, και έπαιξαν αγαπημένα κομμάτια της δισκογραφίας τους, όπως κανένας άλλος dj δεν θα μπορούσε να το κάνει -ή μήπως θα μπορούσε; Όλο το σόου θύμιζε tecno-παρτο, από αυτά που ξεχνάς το όνομά σου, και για περίπου δύο ώρες χορέψαμε ασταμάτητα.
Χθες, έλειψε σε αρκετούς μια κάποια φυσική παρουσία να τραγουδάει, ένα κάποιο φυσικό όργανο να συντροφεύει τα laptops, ενώ πολλοί fans δυσαρεστήθηκαν με tracks που “πειράχτηκαν” ιδιαίτερα (βλ. Running To the Sea), παρόλο που το concept του True Electric Tour ήταν γνωστό. Για τους περισσότερους, θα είναι ένα αξέχαστο δίωρο πάρτυ, που είχε και εξαιρετικό ήχο με τη μπασίλα να συντονίζει την καρδιά, κυριολεκτικά. Η ερώτηση που αναδύεται είναι αν τελικά προτιμάμε να βλέπουμε live μπάντες με φυσικά όργανα και φωνές ή αν τελικά η τεχνολογία μας ξεπέρασε -κιόλας- και καθετί φυσικό που δίνει ταυτότητα στη μουσική παραγωγή, μας αφήνει αδιάφορους.
Κι η πάσα πάει στο ξέφωτο του ΚΠΙΣΝ, όπου ταυτόχρονα με τους M83 (τρέχοντας πήγαμε, τρέχοντας γυρίσαμε), πρωτοεμφανίστηκε στη χώρα το φαινόμενο Tash Sultana. Λιτή και απέριττη, με τα loopers της σκορπισμένα στο πάτωμα, stands για τα όργανά της και την αισθησιακή φωνή της, κράτησε το ενδιαφέρον του κοινού από την πρώτη νότα μέχρι το τέλος της performance της. Η χαρακτηριστική της βραχνάδα και το προφανές ταλέντο της, η αυθεντικότητα και η ειλικρίνεια της σκηνικής της παρουσίας, έχει πια κερδίσει μια ξεχωριστή θέση στη μουσική κοινότητα, και το είδαμε αυτό χθες, με το πολυπληθές κοινό να είναι εκεί μόνο για χάρη της. Απέπνευσε μια αίσθηση ενότητας και αγάπης για τη μουσική, ενώνοντας reggae, funk, neo soul και R&B στοιχεία, δημιουργώντας μια μουσική ομίχλη που μας τύλιξε και μας συνεπήρε.
Νωρίτερα, παρακολουθήσαμε στην Πλατεία Νερού τους Mikro και τους OMD. Οι Mikro είναι ακούραστοι, ο χρόνος δεν περνάει από πάνω τους. Τα vibes τους ξεσήκωσαν την πλατεία, όπως ελάχιστοι έχουν καταφέρει κάτω από τον αττικό ήλιο που το απόγευμα μειώνει κάθε αντοχή. Πραγματικά, αναμένουμε να τους δούμε ξανά σύντομα, γιατί δεν χορτάσαμε επουδενί. Οι OMD, από την άλλη, φάνηκε να έκαναν μια φιλότιμη προσπάθεια να αντέξουν για όλο το set τους και έπαιξαν καλά, αλλά η αλήθεια είναι ότι μας προκάλεσαν μια συμπάθεια αλλά όχι όρεξη για ξεφάντωμα. Στα Electricity και Enola Gay, κουνηθήκαμε αρκετά, αλλά και πάλι, δεν ήταν ένα live αξιομνημόνευτο για την απόδοση των μουσικών αλλά περισσότερο για την ιστορία που τους ακολουθεί.
Η 2η μέρα του φετινού Release Athens & SNF Nostos είχε μεγάλο ενδιαφέρον (κι ας μην μπορέσαμε να δούμε Grοundation και Dub Inc), από πολλές απόψεις. Κι όλες αυτές τις μουσικές ημέρες γυρνάει στο μυαλό, το ότι η ιστορία του ανθρώπου πάντα αντικατοπτρίζεται στην τέχνη που δημιουργεί, στο πως προσδιορίζει τι είναι τέχνη και τι όχι, και, τελικά, στο τι και με ποιον τρόπο επιλέγει να απολαμβάνει.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
