Στο πρώτο tour τους, μετά τον θάνατο του Keith Flint, οι Prodigy κατάφεραν να κάνουν το κοινό το πάλλεται χωρίς κανέναν ενδοιασμό, παρόλη την αφόρητη ζέστη και υγρασία που είχε την Παρασκευή στην Πλατεία Νερού. Πολλοί αναρωτηθήκαμε νωρίτερα πώς θα είναι η συναυλία χωρίς τον εκρηκτικό front man, αλλά όλοι ξέραμε ότι η συνεισφορά του Liam και των υπολοίπων για τους Prodigy ήταν πάντα εξίσου σημαντική με τη σκηνική δυναμική του Keith, κι έτσι αναμέναμε υπομονετικά.
Αργά το απόγευμα, βγήκαν on stage οι Lip Forensics, το ελληνικό duo που σάρωσε τις εντυπώσεις. Οχτώ το βράδυ και ο καύσωνας μας είχε ήδη πάρει τα μυαλά, κι όμως, οι Lip μας κούνησαν για τα καλά. Με περισσότερη pop διάθεση όταν η Kit Kido βρισκόταν πολύχρωμη on stage και εντονότερα club vibes στο υπόλοιπο set, έγινε σαφές ότι οι μασκοφόροι Lip έχουν πολλά να δώσουν στην μουσική κοινότητα. Θα τους ξαναδούμε σύντομα, αυτό είναι το μόνο βέβαιο, και είναι σίγουρο ότι σε χώρο και περιβάλλον που επιτρέπει τον χορό χωρίς τόνους ιδρώτα, θα κάνουν θαύματα. Το έχουν ήδη αποδείξει, άλλωστε.
Συνέχεια με Primal Scream που δεν ευχαριστηθήκαμε. Λίγο ο καύσωνας, λίγο η ηλικία (ναι, δεν είναι όλοι Iggy Pop), και πολύ περισσότερο το setlist, έκαναν το live τους αρκετά βαρετό. Τραγούδια που περισσότερο μας έριξαν παρά μας κράτησαν το ενδιαφέρον, και μια διάθεση που φάνηκε από την αρχή ότι ταίριαζε σε κάποια άλλη μέρα του φεστιβάλ. Ίσως να φταίει και αυτό τελικά, πάντως είναι γεγονός ότι αρκετοί από το κοινό προτίμησαν να περιπλανηθούν στον χώρο ψάχνοντας τρόπο να δροσιστούν και να περιμένουν το πολυαναμενόμενο live των Prodigy. Μια απογοήτευση την έχουμε.
Με ένα Breathe, το riff του Rob Holliday και το «bring the fucking noise» του Maxim ξεκίνησαν οι Prodigy τη live performance τους. Κι ήταν συγκινητική. Voodoo People, Omen, Climbatize και όλη η Πλατεία Νερού σειόταν. Η μεγάλη στιγμή ήταν όταν στο Firestarter εμφανίστηκε το πράσινο fluo περίγραμμα του Keith, κατέλαβε τα video walls και μας έλιωσε την ψυχή. Δεν τραγούδησε κανείς τα φωνητικά του -όπως και σε άλλα κομμάτια- και ακούσαμε το track απολαμβάνοντας τις χαρακτηριστικές του χορευτικές κινήσεις. Μια πραγματικά συγκλονιστική ιδέα για έναν τύπο που σάρωνε με την παρουσία του τα stages για δεκαετίες, και η devil κόμμωσή του έγινε σήμα κατατεθέν των Prodigy πολύ παραπάνω από το πραγματικό τους λογότυπο. “Είναι ακόμα εδώ ο γ@μενος!» ήταν το μόνο που είπε ο Maxim. Οι άνθρωποι ό,τι φοβόμαστε το κάνουμε τεράστιο, κι όταν μιλάμε για τον θάνατο, εκεί ο νους κατεβάζει τις πιο ωραίες ιδέες για να γιορτάσουμε τη ζωή.
No good, Poison, ένα καταιγιστικό Smack my Bitch up για τη συνέχεια, όπου φυσικά κάτσαμε κάτω για να τιναχτούμε όταν το κομμάτι μας έδωσε το σήμα. Encore με τέσσερα ακόμα κομμάτια και αποχαιρετισμός με We Live Forever και Out of Space. Ο Maxim ήταν πάντοτε στηλοβάτης και ετσι ήταν και την Παρασκευή. Όταν ο καύσωνας απομυζούσε την ενέργεια του κοινού, απαιτούσε να έρθουμε στο εδώ και τώρα και να ανεβάσουμε ρυθμούς. Σαν ένας μποξέρ με δυνατά πόδια, εφορμούσε στη σκηνή στα 56 του χρόνια, με την άσπρη ζωγραφιστή του μάσκα και υπενθύμιζε ότι οι Prodigy είναι ακόμα ενεργοί.
Αξέχαστο live. Όσο και να μας έλειψε ο Keith, οι Prodigy παραμένουν εκπρόσωποι μιας εποχής που κανείς δε θέλει να ξεχάσει ότι έζησε. Και στα επόμενα εκεί θα είμαστε!
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
