Ο Kid Francescoli κάνει εμφανίσεις που διέπονται από μια φινέτσα, μια αισθητική που χαρακτηρίζεται από μια απαλή ατμόσφαιρα. Δεν είναι μια κάποια εξτραβαγκάνζα που θα σου δώσει κάτι καινούριο ως δημιουργία, όμως τα απαλά φωνητικά και οι καλοδουλεμένες γκρούβες των τραγουδιών του σε περιβάλλουν σχεδόν με κάποια τρυφερότητα. Χθες στο Gagarin έγινε ένα πάρτυ που θύμιζε εποχές ανέμελες όπου όλα τα σενάρια έμοιαζαν πιθανά.
Από το πρώτο μισάωρο οι εναλλαγές των κομματιών μας έβαλαν σύντομα στο electro pop/funky κλίμα του Francescoli. Μερικές φορές η κατάσταση θύμιζε Kavinsky, κάποιες άλλες νόμιζες ότι κάπου ο Moroder σκάει γελάκι στη γωνία, και κάποιες άλλες οι αντιδράσεις του κόσμου ήταν εφάμιλλες κάποιου τεκνόπαρτου στο κέντρο της πόλης. Ο Francescoli άλλωστε, δεν φημίζεται για τις δημιουργικές του καινοτομίες αλλά πολύ περισσότερο για τις catchy μελωδίες του, τις ικανότητές του ως producer, για την ατμόσφαιρα που δημιουργεί στις εμφανίσεις του, για τις ενδιαφέρουσες συνεργασίες του. Από το Blow up του ’14 ως το Moon του ΄17 και το τελευταίο του release, το Take Time, κερδίζει τις εντυπώσεις στην Ευρώπη και το απέδειξε και στη χθεσινή του συναυλία.
Αρκούσε να δώσει το σήμα και το γεμάτο Gagarin ξεσηκωνόταν απαντώντας άμεσα στο νεύμα του. Η εξαιρετική παρουσία της μπασίστριας Andrea Durant ήταν το κερασάκι στην τούρτα -ίσως και η μισή τούρτα, θα πουν πολλοί. Επιβλητική και δυναμική στις κινήσεις της, με έναν διάχυτο ερωτισμό, η Durant καθήλωνε το κοινό και μόνο με την ύπαρξή της στο ημίφως του stage. Μουσική και φωνητικά παρουσιάστηκαν σαν να ακούγονταν σε studio version, κάτι το οποίο είναι κοινός τόπος στις εμφανίσεις του Francescoli. Ο δε Raphaël Léger, ο ντράμερ του τρίο, αποδείχτηκε πραγματικό drum mashine, γκρουβάροντας σε κάθε κομμάτι.
Στο μιαμισάωρο live του όλα λειτούργησαν υπέροχα: ο φωτισμός έπαιζε στην ένταση που έδενε με τη μουσική, το σκηνικό με τους led προβολείς που άλλαζαν χρώματα αντικατέστησε επάξια κάθε visual show που θα μπορούσε να προβάλλεται -δίνοντας και την πρωτοκαθεδρία στην μπάντα, ένα πρόβλημα στον ήχο λύθηκε σχετικά άμεσα, οπότε μπορέσαμε να απολαύσουμε το live (φανταστικός ηχολήπτης). Στο Moon που ήταν και το αποχαιρετιστήριο track, συνέβη ακριβώς ότι περιγράφει ο Franscescoli και για τη δημιουργική του διαδικασία: αφέθηκαν όλοι εντελώς ελεύθεροι και μας συνεπήραν κι εμάς. Μια γιορτή χωρίς επιτηδευμένες εξάρσεις ήταν η χθεσινή, τρυφερή και ονειροπόλα.
Νωρίτερα ακούσαμε τον One of Vas που έπαιξε μόνος dreamy electro. Κι ενώ ξεκίνησε μέσα στην -αναμενόμενη- οχλαγωγία, όσο περνούσε η ώρα γινόταν και καλύτερος. Προς το τέλος που τα beat «έσκαγαν» εντονότερα κι ο ίδιος αφέθηκε στην εμπειρία, συνδεθήκαμε εμείς καλύτερα με την performance του. Well done Plisskën Festival, υπέροχη επιλογή!
ΥΓ.: Χρειαζόμαστε τέτοιες στιγμές μέσα στην αμηχανία των καιρών που βιώνουμε. Κι όπως λέει η Brene Brown, «χρειάζεται δύναμη για να πεις ναι στην ξεκούραση και το παιχνίδι, σ΄ έναν κόσμο όπου η εξόντωση θεωρείται σήμα κατατεθέν».
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
