Δεν πουλάει πια η καλή μουσική με την έννοια που την ξέραμε. Τα ποιητικά αρπίσματα και οι λυρικές μπασογραμμές είναι πλέον ντεμοντέ ενώ οι συναρπαστικές χροιές έχουν εκλείψει ως θέλγητρο για να επιλέξεις τα ακούσματα που θα σε συνοδεύσουν στη ζωή. Η Δήμητρα της Λέσβου είχε πει για έναν γκόμενο της ότι «δεν ήταν τίποτα ιδιαίτερο απλώς ήταν αυθεντικός». Η αυθεντικότητα είναι το ζητούμενο σήμερα, ό,τι κι αν αυτό σημαίνει και συνεπάγεται. Το χθεσινό live ήταν όλο ελληνόφωνο και καθ’ όλη του την διάρκεια είχε υποτιτλισμό. Η συμπερίληψη είναι, επίσης, κάτι καινούριο που ξεπροβάλλει, αν και ακόμα έχουμε δρόμο.
Η χθεσινή βραδιά στο Gazarte ξεκίνησε με Turboflow 3000, ένα project γεννημένο επί covid. Σύνθια, breaks και ρίμες, επιρροές από Κλιντ, Μicro, Fandracar, και ένα γενικό πλάνο από live σε κατάληψη. Οι σκέψεις που οι άνθρωποι 15-45 κάνουν κάπου-κάπως-κάποτε, βγήκαν σε στιχάκια, κόλλησαν και με κλασικά πολυτραγουδισμένα «fuck you, I wont do what you tell me” και «μοιάζουν με τέχνη». Ή μήπως είναι τελικά;
Για τη συνέχεια, η μελιστάλαχτη Sophie Lies που έριξε τους ρυθμούς. Σαν μια ολοκαίνουρια Τσάτσου, λίγο νεράιδα και λίγο πραγματική, μας έσπρωξε πιο βαθιά. Από τα επιφανειακά που όλοι συζητάμε με τσίπουρο, κάτσαμε στην καρέκλα της ψυχοθεραπείας. Η μουσική έγινε πιο ταξιδιάρικη, πιο ατμοσφαιρική, βγήκε κι ο Αγγελάκας και κάπως το κράμα της γλυκύτητας και της αγριότητας έφτιαξε ωραίες στιγμές. Ενδείκνυνται ως ντουέτο και για πιο καλοκαιρινά βράδια δίπλα σε τρεχούμενο νερό μακριά από το αστικό περιβάλλον. Η καλλιτέχνης έχει επιχειρήσει επιτυχώς να διασκευάσει τον Δρόμο του Λοΐζου. Συγκινητική η νέα γενιά.
Για το κυρίως, Παιδί Τραύμα. Οι γνώμες διίστανται – sic – αλλά το χθεσινό κοινό απήλαυσε τη βόλτα του Τ.Κ. στα τρία του άλμπουμ. Έπαιξε απ’ όλα, χόρεψε, παρέσυρε το κοινό σε ωραία μονοπάτια. Οι στίχοι είναι και εδώ ο κυρίαρχος μαγνήτης, μιας και η μουσική δεν έχει κάτι το ρηξικέλευθο. Να πούμε ότι οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν είναι ιδιαίτερες περιπτώσεις και ο ηχολήπτης του φανερά ταλαντούχος. Διαφυλικότητα, αγία ελληνική οικογένεια, αγάπη, διαφορετικότητα, αυτά που πλέον λέμε ανοιχτά, δεν χρειάζονται πια συμβολισμοί, είναι όλα πολύ ξεκάθαρα ειπωμένα. Έχει ενδιαφέρον αυτή η αλλαγή.
Η πιο ωραία στιγμή ήταν το τελευταίο «Ανατέλλω». Όλοι οι συμμετέχοντες βρέθηκαν στο stage και είπαν/έπαιξαν μαζί ένα κομμάτι που μπορούμε να αφιερώνουμε για πάντα στις σάπιες μήτρες που μας λένε πώς να ζήσουμε – όποια μορφή κι αν έχουν αυτές. Είναι ευτυχές να ατενίζουμε το μέλλον με την πεποίθηση ότι θα ζήσουμε μια μέρα ελεύθεροι να σκορπάμε τις στάχτες τους δίχως ενοχές.
Σήμερα είναι η δεύτερη ημέρα του project, μην το χάσετε.
Υ.Γ.: Γυρνώντας σπίτι, η TV είχε Πλιάτσικα – Στόκα σε συνέντευξη του Χατζηνικολάου, όπου ο Στόκας δήλωνε ότι «περιμένουμε να υπάρξουν μουσικοί να μας ξεπεράσουν». Είπα να βάλω μια σφήνα, για να προσγειωνόμαστε και λίγο στην ζοφερή πραγματικότητα. Σε αυτήν την μεγάλη παρακμή που ζούμε και που κανείς δεν ξέρει πότε θα ξεφουσκώσουμε επιτέλους το μπαλόνι, οι άνθρωποι προσπαθούμε να χαμογελάμε και να δημιουργούμε. Καλό είναι αυτό.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
