Βρεθήκαμε στο Floyd το Σάββατο, και πού αλλού να βρισκόμασταν, αφού ο Παύλος Παυλίδης θα παρουσίαζε το νέο του άλμπουμ και τη νέα του μπάντα. Η προσμονή ήταν μεγάλη και αυτό φάνηκε με το sold out περίπου 2 εβδομάδες πριν τη συναυλία.
Στις 22:00 ακριβώς, και ενώ το Floyd είχε γεμίσει αρκετή ώρα νωρίτερα, τα φώτα έσβησαν και η μπάντα βγήκε στη σκηνή.
Ξεκίνημα με νέα κομμάτια. Ακούσαμε όλο το νέο άλμπουμ. Κυκλοφόρησε μόλις την προηγούμενη μέρα, κι όμως τα τραγούδια έλαβαν την αναγνωρισιμότητα που τους πρέπει. Όπως συμβαίνει συνήθως με τον Παυλίδη, φτιάχνει μπάντες που είναι για live, και έτσι τα κομμάτια ακούγονται ακόμα καλύτερα ζωντανά.
Η μπάντα αν και είναι νέα, ήταν φανερή η συνοχή της και το δέσιμό της. Τόσο στο παίξιμο των κομματιών, όσο και γενικά στο feeling που έβγαινε από τη σκηνή. Η εικόνα έμοιαζε με μπάντα που παίζει μαζί χρόνια.
Μέσα στις 2,5 ώρες της εμφάνισης του Παύλου Παυλίδη, ακούσαμε όλο το νέο άλμπουμ αλλά και κομμάτια από όλη του τη δισκογραφιά, είτε με τα Ξύλινα Σπαθιά είτε με τους B-Movies. Είναι φανταστικό αυτό που γίνεται με τον Παυλίδη, που ανά περιόδους «πειράζει» τα παλιότερα κομμάτια του, άλλοτε με μικρές αλλαγές και άλλοτε με μεγαλύτερες. Ανανεώνοντάς τα, δίνοντάς τους νέα πνοή και κάνοντάς μας να μη βαριόμαστε ποτέ να τα ακούμε.
Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας ο κόσμος τραγουδούσε και χόρευε ακατάπαυστα. Άλλωστε και ο Παυλίδης από σκηνής χόρεψε όσο περισσότερο μπορούσε! Ασταμάτητος!
Πραγματικά κάποιες στιγμές, για κάποια κομμάτια, προσπαθούσα να αναρωτηθώ αν τα έχω ξανακούσει να τραγουδιούνται τόσο πολύ από το κοινό. Ο μεγάλος χαμός γινόταν προφανώς στα… «χιτάκια», αλλά ο κόσμος δε σταμάτησε να δίνει παλμό μέχρι το τέλος.
Μια γεμάτη εμφάνιση του Παύλου Παυλίδη, τόσο σε διάρκεια όσο και σε απόδοση. Η μπάντα κατάφερε να βγάλει όλες τις δυναμικές των κομματιών και να τα αποδώσει εξαιρετικά. Ακόμα και τα visuals του Βασίλη Κεχαγιά, ήταν εκεί για να συμπληρώσουν την εικόνα και να δώσουν επιπλέον στοιχεία στην ατμόσφαιρα.
Άλλη μια συναυλία του Παυλίδη. Άλλη μια φορά που βγήκαμε από το συναυλιακό χώρο και σκεφτήκαμε «μα πώς (μας) το κάνει αυτό κάθε φορά;» Κάποιος θα έλεγε «μα δεν κάνει και κάτι ιδιαίτερο». Σίγουρα πάντως αυτό που κάνει, και το κάνει πολύ καλά. Παίζει τη μουσική του, αυτή που χρόνια τώρα μας συντροφεύει στις ζωές μας. Μας γεμίζει ήχους, εικόνες και μαγικές στιγμές όπως αυτές του Σαββάτου στο Floyd.
Αυτό ήταν το καλύτερο live των τελευταίων ετών του Παύλου. Μέχρι το επόμενο.
Κείμενο : Μιχάλης Κανάκης
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
