Λίγο πριν το πρώτο ευρωπαϊκό τους tour και μετά από πολλά live που μας έχουν κάνει να τους αγαπήσουμε, οι Steams εμφανίστηκαν στο stage του Gazarte για μια ακόμα απολαυστική performance (μια περίοδος, έξι λέξεις αγγλιστί, μια χαρά πάμε αδέρφια).
Η ιδιαίτερη παρουσία του frontman τους, Πάνου Δημητρόπουλου, που έχει υιοθετήσει ένα στυλ μεταξύ Frank Zappa και Freddie Mercury, και φωνή βγαλμένη από την αυθεντική ψυχεδέλεια των 60s-70s, είναι από τα πρώτα στοιχεία που θα σε μαγνητίσουν στους Steams. Δίπλα του τα κιθαριστικά κόλπα του Andrew Kokovikas, τα δυναμικά drums του Νικόλας Μαμάσης και τα έξυπνα μπασιστικά riffs του Alex Bolbasis, συνυφαίνουν την σχεδόν ποιητική τους εμφάνιση. Το πολυδοκιμασμένο πάντρεμα του ροκ με παραδοσιακά όργανα,εδώ φαίνεται σαν κάτι καινούριο και αναπάντεχα ενδιαφέρον.
Το κοινό τραγούδησε τους στίχους, χόρεψε και χάρηκε τον πηγαίο αυθορμητισμό των Steams, που θυμίζει εφηβική ανεμελιά,κάτι που έχουμε ξεχάσει στον κόσμο που τα στερεότυπα ακόμα καλά κρατούν (αλλά πέφτουν με εκκωφαντικούς γδούπους σιγά σιγά,ευτυχώς).
Απολαυστικό και αυτό το live show τους, όπως ακριβώς το περιμέναμε. Αυτή η στροφή στο παρελθόν για πολλούς μεταφράζεται ως βιντατζολαγνεία, και πράγματι σε πολλές περιπτώσεις αποκαλύπτεται η οπισθοδρόμηση του εγχειρήματος. Υπάρχουν, όμως, και κάποιες περιπτώσεις,όπως αυτή των Steams, όπου το ταξίδι στο παρελθόν μοιάζει να γίνεται για να θυμηθούμε ξεχασμένα οράματα και συναισθηματικές εξάρσεις που ίσως να μπορούμε να κάνουμε και δίχως acid τώρα πια.
Νωρίτερα, οι Psycada έκαναν μια εξαιρετική δουλειά για να μας προθερμάνουν και περιμένουμε να τους δούμε ξανά σύντομα. Δυστυχώς, ο ήχος ήταν εξαιρετικά δυνατά και, τουλάχιστον στον εξώστη, δεν απολαύσαμε το live τους όσο θα θέλαμε.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
