«Μετά από αρκετά χρόνια συναυλιών, φορτισμένα με μια απρόσμενη ανταπόκριση και αγάπη, φτάνει στο τέλος της η «Διονυσιακή» περίοδος*. (Αν και όταν επιστρέψω, το Απολλώνειο στοιχείο θα υπερτερεί)».
Ό,τι και να εννοεί ο ποιητής Θανάσης, οι πιστοί του ακόλουθοι έκαναν, όπως πάντα, τις 13 «τελευταίες» του συναυλίες sold out. Ίσως γιατί κάθε του συναυλία είναι μια πολιτική πράξη, από αυτές που ο πλανήτης χρειάζεται για να γυρνάει. Μια πολιτική πράξη που διέπεται από δύναμη και ρομαντισμό, όπως μόνο οι στιγμές που αλλάζουν τον κόσμο διέπονται.
«Αλλάζει ο κόσμος όταν φιλιούνται δυο», μια ωδή στον έρωτα, στην γέννηση της ζωής, στην κινητήριο δύναμη. Και κάπου στα μισά του live, η Τεχνόπολη γέμισε ελπίδα. Κάθε τραγούδι του είναι ένας μικρός σταθμός, να κάτσεις να αράξεις, να απολαύσεις αυτά που γίνονται. Να τα συλλογιστείς κι ύστερα να ξεκινήσεις να κάνεις κάτι με όλα αυτά, ζώντας στο τώρα. Υπάρχουν πιο πολιτικοί επίκαιροι στίχοι από το «Άιντε εδώ σιμά κοντά δυο μέτρα βάθος, άιντε λεν πως φυλακίζουνε το πάθος, άιντε ρίχνουν χώμα με λουλούδια ραίνουν, άιντε και θαρρούν, θαρρούν πως ξεμπερδεύουν»; Δίπλα μας μένεται ο πόλεμος, πέφτουν κορμάκια σαν φύλλα, χάνεται η ζωή, αλλά υπάρχει περίπτωση να «ξεμπερδέψουν» αν μας θάψουν; Όχι. Άιντε!
Κι ύστερα «τα παρτάλια οι σκέψεις μας,πειρατική σημαία» οδηγοί σε όσα έρχονται για να μην κλέινουμε τα μάτια, για να μην είμαστε «έρημα κορμιά, αποταμιευτήρες», μια προτροπή να ζήσουμε σαν το κομμωτριάκι που θα κατακτήσει σίγουρα του κόσμου τις χαρές – το ξέρουμε πια. Σ΄αυτό το Κομμωτριάκι η Φριντζήλα έκανε ένα free style όπου έμπλεξε την Αλεξάνδρα τη σαλαμάνδρα, Eurovision, κραυγές, την Παλαιστίνη – μα τι ωραία αυτή η γυναίκα- και την ΑΕΚ. Κι εκεί ήρθε μια ωραία ψυχρολουσία, όταν ένας τύπος άρχισε να την βρίζει φωνάζοντας «π@@@να» γιατί δεν ήταν ΑΕΚτζής. Τη Φριντζήλα που είπε ότι δεν θα τραγουδήσει ώσπου να σταματήσει ο πόλεμος στον Λίβανο, και δεν τραγούδησε. Λίγο μετά προς το τέλος, η μπάντα έπαιξε τον Διάφανο, και το «βλέπεις τον άνθρωπο μικρό, που τον πατάν στ’ αλήθεια τα πόδια του τα ίδια» πήρε κι άλλη ερμηνεία. Μνημονεύουμε τη στιγμή για να θυμόμαστε ότι ακόμα και στις γιορτές που σφιχταγκαλιαζόμαστε, δεν είμαστε ίδιοι. Να προσέχουμε και να ξεσκαρτάρουμε, κορίτσια και αγόρια. Ευχαριστούμε για τη σοδειά, Θανάση!
Για φινάλε τα Κάλαντα, μια ανατριχίλα σκέτη. Για όλα τα παιδιά που θα γεννήσουμε, να σπάσουμε τις αλυσίδες, να μην πεθάνουν χωρίς να ζήσουν, να μην σφαγιαστούν στο όνομα καμιάς σημαίας, να ερωτευτούν χωρίς ταυτότητες και θρήσκευμα, να φροντιστούμε για να μην τα μισήσουμε και συνεχίσουν τα μίση σκοτώνοντας.
Καλή συνέχεια, Θανάση. Και στο «Απολλώνειο», εκεί θα είμαστε.
ΥΓ: Εκτός από τις παλαιστινιακές σήμαίες και τα συνθήματα, εκτός από τις πειρατικές σημαίες, ο Πιστιόλης υπενθύμισε και το δικαστήριο της 28ης του Μαίου, για τον Γιώργο Καλαϊτζίδη που συνελήφθη για μια του ανάρτηση. Να έχουμε τον νου.
Ερμηνεία
Μάρθα Φριντζήλα
Αλέξανδρος Κτιστάκης
Γιάννης Λίταινας
Μουσικοί
Βάσω Δημητρίου (ηλεκτρική κιθάρα)
Ανδρέας Πολυζωγόπουλος (τρομπέτα)
Αποστόλης Γιάγκος (πλήκτρα)
Γιώργος Αγγελάκης (τρομπόνι, ακορντεόν)
Δημήτρης Μυστακίδης (ακουστική κιθάρα)
Θανάσης Βόλλας (λαούτο, μπουζούκι)
Κωσταντής Πιστιόλης (κλαρίνο, γκάιντα)
Λεωνίδας Κυρίδης (μπάσο)
Νίκος Δημηνάκης (σαξόφωνα)
Φοίβος Άνθης (τύμπανα)
Επόμενες συναυλίες περιοδείας
Παρασκευή 31 Μαΐου – Σάββατο 1 & Κυριακή 2 Ιουνίου– Θέατρο Γης Θεσσαλονίκη
Παρασκευή 7 – Σάββατο 8 & Κυριακή 9 Ιουνίου – Δημοτικό Θέατρο Λυκαβηττού
Παρασκευή 14 Σάββατο 15 & Κυριακή 16 Ιουνίου – Θέατρο Βράχων “Μελίνα Μερκούρη”
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
