Κοντεύουν εννιά χρόνια από τότε που ο Γιάννης Αγγελάκας επέλεξε το όχημα των 100οC για να ξαναβγεί στο δρόμο,με περισσότερο ηλεκτρισμό, με αρκετά τραγούδια από Τρύπες. Διασκευασμένα μεν, αλλά αρκετά σε σύγκριση με προηγούμενο διάστημα. Από τότε ο Αγγελάκας μοιάζει να έχει γίνει πιο εξωστρεφής. Ακουμπάει και ξαναφέρνει στο προσκήνιο τραγούδια που τα ζητούσε και τα ζητάει ο κόσμος. Έτσι πολύς κόσμος ανηφόρισε το λόφο του Λυκαβηττού για να τον δει και να τον ακούσει για ακόμη μια φορά.
Η συναυλία είχε τίτλο «Ηλεκτρική Καρέκλα» και είχε παρουσιαστεί και πέρυσι στο Ηρώδειο. Στο σχήμα έχει προστεθεί το φωνητικό σχήμα «Διώνη» και ένα τρίο εγχόρδων, και τουλάχιστον για όσους δεν είχαμε βρεθεί στο Ηρώδειο, δημιουργούσε προσμονή για το αν και πώς θα είχαν διασκευαστεί τα τραγούδια.
Η αλήθεια είναι πως στην αρχή της συναυλίας και με όλο το σχήμα να είναι καθιστό σε κομμάτια που από τη φύση τους είναι ακουστικά, φάνηκε πως πηγαίναμε να δούμε κάτι διαφορετικό. Βέβαια υπήρχε μια δυσκολία να το παρακολουθήσουμε με δεδομένο ότι εκείνη την ώρα άρχισε να μπαίνει ο κόσμος για να γεμίσει το μισοάδειο μέχρι εκείνη τη στιγμή θέατρο Λυκαβηττού. Μέχρι περίπου το «Άγρια των Άστρων Μουσική» υπήρχε ένα ενδιαφέρον για το πως θα μπορούσε να εξελιχθεί η βραδιά, αλλά και μια αμηχανία του κόσμου που έβλεπε τον Αγγελάκα καθιστό και ανησυχούσε μήπως δεν δει αυτό που όλοι γνωρίζουμε.
Κάπου όμως το σκηνικό άλλαξε, σηκώθηκαν όλοι και οι συναυλία θύμισε τις κλασικές συναυλίες του Αγγελάκα. Το θέατρο γέμισε και οι εντάσεις άρχισαν να ανεβαίνουν. Τα φωνητικά χάθηκαν, τα έγχορδα δε χρειάζονταν πια.
Ο κόσμος άρχισε σιγά σιγά να ξεσηκώνεται και να χορεύει. Έχει μεγάλο εκτόπισμα ο Αγγελάκας σαν καλλιτέχνης. Όταν βρίσκεται στη σκηνή και ερμηνεύει είναι καθηλωτικός. Αυτός είναι κι ο ένας λόγος που τον ακολουθεί πιστά ο κόσμος. Μεγαλύτερο εκτόπισμα από τον ίδιο όμως, έχουν τα τραγούδια που δημιούργησε με τις Τρύπες. Και αυτός είναι ο δεύτερος λόγος που τον ακολουθεί πιστά ο κόσμος. Θα ξεσηκωθεί και θα τραγουδήσει το «Αιρετικό» ή το «Σιγά Μην Κλάψω» αλλά είναι τέτοια η λαχτάρα να ακούσει και να τραγουδήσει Τρύπες που δεν μπορεί να μπει σε σύγκριση. Και μάλιστα σε ένα βαθμό έρχεται να δει τον Αγγελάκα να τα ερμηνεύει αλλά κατά βάθος να σκέφτεται ότι ακούει τις κιθάρες των Τρυπών και όχι …πνευστά.
Σε κάθε περίπτωση πάντως οι εκρήξεις του κοινού ήταν εκεί, με τις φωνές, τον παλμό, με τα συνθήματα για τον Παύλο Φύσσα, με τα «είναι ωραία στον παράδεισο» και όλα αυτά τα ωραία που συναντάμε στις συναυλίες του Αγγελάκα. Με τη μπάντα να έχει πολύ καλή απόδοση όπως πάντα, και ειδικά όταν αυξανόταν το γκάζι τα πράγματα γίνονταν ακόμα καλύτερα. Το τέλος μας επιφύλασσε μια απολαυστική εκτέλεση του «Δε Χωράς Πουθενά» με όλο το θέατρο να τραγουδάει. Ίσως η πιο επιτυχημένη ενορχήστρωση ώστε να συμμετέχουν ωραία και τα έγχορδα! Η καληνύχτα ήρθε με τον Αγγελάκα να παίρνει την κιθάρα και να ξεκινάει το “Ω! Δεσποινίς μου Ουτοπία» και τον κόσμο πάνω στο πάλκο να τραγουδάει “I love you”, κλείνοντας έτσι την αυλαία σε μια χορταστική συναυλία που φάνηκαν να απολαμβάνουν όλοι πάνω και κάτω από τη σκηνή!
Κείμενο: Μιχάλης Κανάκης
Φωτογραφίες: Αφροδίτη Ζαγγανά
