Ίσως να έπρεπε να γράψουμε τρία διαφορετικά κείμενα για τη χθεσινοβραδινή συγκλονιστική performance των Massive Attack στο Release Athens Festival: ένα για το τεχνικό – ηχητικό, καθαρά μουσικό κομμάτι, ένα για το πολιτικό ντοκιμαντέρ που άλλοτε θα ονομάζαμε visuals και ένα για να απαντήσουμε στο ερώτημα «τι παρακολουθήσαμε τελικά;». Το σίγουρο είναι ότι στη σύγχρονή μας δυστοπία, που παρανοϊκά απαρνιόμαστε γυρνώντας αλλού την προσοχή, ψάχνοντας κίνητρο για επιβίωση και μαχόμενοι να απενοχοποιήσουμε τη χαρά και την απόλαυση, show σαν αυτό των ΜΑ, μας χρειάζονται για να νιώθουμε ότι τουλάχιστον κάτι μοιραζόμαστε.
Η ανθρώπινη επικοινωνία, που πια περιορίζεται στο να γράφουμε στις οθόνες άλλων και άλλοι να γράφουν στις δικές μας, είναι ο στίχος «I was looking back to see if you were looking back at me to see me looking back at you». Και αυτή τη φορά το Safe from Harm συνοδεύτηκε από συνθήματα για «λευτεριά στην Παλαιστίνη». Όλο το live ήταν μια αντιπολεμική δήλωση που, φυσικά, συνάδει με όλη τη στάση της μπάντας από τη γέννησή της στα 90s έως και σήμερα. Ένα show βαρύ και απόλυτο, χωρίς διαφυγή, με τα video walls να δείχνουν την κατεστραμμένη Γάζα από τη μια και τα νέα της show biz από την άλλη, τον αριθμό νεκρών τους τελευταίους μήνες και τα δισεκατομμύρια που επενδύονται σε όπλα για σφαγές, τα πρόσωπα των θεατών της συναυλίας ως στόχων των μυστικών υπηρεσιών σε κόκκινα κουτιά, που όσο και να χαμογελούσαν, η ομοιότητα πραγματικότητας και εικόνας είναι κάτι παραπάνω από τρομαχτική.
Voodoo in my Blood και πίσω από τους MA έπαιζαν πίνακες αεροδρομίου που το ιλλιγιώδες download τους σαν άλλο Matrix κατέληξε στο «σύνορα κλειστά» για όλες τις χώρες. Οι δίδυμοι πύργοι και το Ιράκ, ο δρόμος του θανάτου, τα πειράματα του Ελον Μασκ και Karmacoma. Ιnertia Creeps, κιθάρες που οργίαζαν και ειδήσεις, ατελείωτες ειδήσεις που δεν άφηναν κανένα περιθώριο ρομαντισμού ή ελεύθερης σκέψης. Η αφόρητη ζέστη χθες στην τσιμεντένια πλατεία έδενε -κυριολεκτικά- τρομερά με τα όσα νιώθαμε, μια δυσφορία από την οποία θέλαμε να βγούμε για να μπορέσουμε να απολαύσουμε την αυθεντική trip – hop των Massive Attack, τον επίδεσμο που έγραφε Palestina στο μπράτσο του Del Naja, τους Young Fathers, τον Daddy G, την μαγική Liz Frazer.
Η Frazer στα 60 της εν τω μεταξύ είναι μια steampunk ιέρεια. Η φωνή της και η μορφή της μοιάζουν ταιριαστές και αντικρουόμενες ταυτόχρονα. Κάθε τραγούδι που ερμήνευσε στο Present Shock έμοιαζε με guilty pleasure για όλες μας τις αισθήσεις. Εκπροσωπεί άλλωστε μια γενιά που έζησε τόσους πολέμους και αυτός που τώρα εκτυλίσσεται είναι αναπάντεχα χειρότερος από όλους τους προηγούμενους. Πώς θα μπορούσε να μην μας συγκινήσει;
Στην πραγματικότητα εχθές παρακολουθήσαμε ένα ιστορικό ντοκιμαντέρ για την τελευταία 30ετία του ανθρώπινου είδους στον πλανήτη, ενός είδους που ξεχνάει ότι κάθε καταστροφή στον φυσικό του περιβάλλον έχει αντίκτυπο μόνο στην δική του ύπαρξη. Το ιστορικό αυτό ντοκιμαντέρ ήταν ντυμένο με τη live μουσική των Massive Attack που δεν πρωταγωνιστούσε και μάλλον αυτός ήταν κι ο στόχος:να καθηλώσει περισσότερο τη σκέψη σου παρά να σου προκαλέσει ανεμελιά και αναμνήσεις, να προβοκάρει την σκηνοθετημένη ξεγνοιασιά των stories σου παρά να σε ενθαρρύνει να τα ποστάρεις. Σαν κεντρικό μήνυμα κρατάμε το «η καχυποψία είναι ένα άλλος τρόπος ελέγχου», μιας και όλη η οπτικοακουστική εμπειρία που μας προσέφεραν οι MA είχε περισσότερο στόχο την αφύπνιση παρά την παράταση της κατάθλιψης.
Πόσοι καλλιτέχνες τολμούν να δείχνουν τα απόκρυφα του πολέμου στην οργουελική μας πραγματικότητα; Λίγοι. Και όταν δε μιλάμε για Άγγλους,το πράγμα γίνεται ιδιαζόντως ζοφερό. Οπότε, λοιπόν,ναι, το live show των Massive Attack ήταν ένα ιστορικό live που θα μνημονεύουμε.
Προηγουμένως ακούσαμε kraut από τους πράγματι απολαυστικούς Beak> που θα θέλαμε πάρα πολύ να δούμε τον χειμώνα! Οι Mount Kimbie που έπαιξαν πρώτοι μέσα στον καύσωνα ξεσήκωσαν τους λίγους που κατέφθασαν από νωρίς στην πλατεία.
Massive Attack
Beak
Mount Kimbie
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
