της Ζωής Νικολάου
(η φωτογραφία ανήκει στη σελίδα της μπάντας)
Είδαμε εχθές το live των Puta Volcano και θυμηθήκαμε πόσο μας λείπουν οι συναυλίες (το ξεχάσαμε και ποτέ;). Υποσχέθηκα να γράψω review και θυμήθηκα ότι γράφοντας παλαιότερα, προσπαθούσα να μεταφέρω το feeling του κόσμου στη θέα και το άκουσμα της μπάντας, να μετρώ τα σηκωμένα χέρια, να ζητάω από την Κατσαρού να βγάλει φωτογραφία το setlist στο stage, να συνομιλώ με τους γνωστούς -και τους αγνώστους- που συναντούσαμε, να έχω τα μάτια ανοιχτά στα φώτα και στα σκοτάδια, να ακούω καλά τη δουλειά του ηχολήπτη, να κλέβω στιγμές για να τις πω μετά.
Αυτά δεν έγιναν χθες, όπως φυσικά, δεν γίνονται τον τελευταίο χρόνο. Κι έτσι, όποιος παρακολούθησε χθες τους Puta Volcano, ακολούθησε τις οδηγίες για το χαμήλωμα των φώτων και το δυνάμωμα στα ηχεία, μπας και καταφέρει να ξεφύγει από το δωμάτιο και να μπει στην οθόνη. Και η ερώτηση είναι «μπήκες;». Μπήκα ρε φίλε!
Κάτι δευτερόλεπτα σχεδόν ενοχικά, σηκώθηκα με τη μπύρα στο χέρι να τραγουδήσω λίγο από το AMMA, κάπως να κραυγάσω κι εγώ σαν την Luna με τη φωνάρα της την παράξενη, κάπως να συγχρονιστώ με Alex P. Έπιανα το τραπέζι να φαντασιωθώ εκείνο το κάγκελο του ΑΝ που πάντα συγκρατούσε τα ορμητικά μας mosh pit, έπινα νερό από μπουκάλι χωρίς καπάκι, χοροπήδησα λίγο στα χτυπήματα των διάφανων Toms του Stephen S, και κάπως κατάλαβα ότι ο Δημήτρης Μπούκας είναι ωραίος μπασίστας γιατί ακόμα και στο συμπιεσμένο, ανίερο ήχο του διαδικτύου ξεχώρισα τα βήματά του.
Βρέθηκα, λοιπόν, ξανά στην αγκαλιά του ΑΝ που τόσο λαχταράμε και παρακολούθησα το προσωρινό είδος συναυλίας που μου στερεί τον συντονισμό της καρδιάς μου με τους ήχους της μπάντας. Και με λίγο από το καθετί, φαντάστηκα όλους αυτούς τους ανθρώπους που δουλεύουν με και για τη μουσική, και τώρα κάθονται στα σπίτια τους, συνεχίζουν να γράφουν και να μιξάρουν, βγαίνουν στο δρόμο, βλέπουν αγαπημένους, αναζητούν διεξόδους, κάνουν youtube live, αρπάζουν την κιθαρα τους με πόθο ή χαιδεύουν και πάλι τις κονσόλες τους, στέκονται κάτω από τις μπάντες σε άδειες μουσικές σκηνές με νοσταλγία, και περιμένουν να ξαναβρεθούμε στα ίδια μέρη, περιμένουν τη μεγάλη έξοδο.
Το σύγχρονο Puta Volcano είναι αυτή η έξοδος, και οι Puta Volcano μου το έδωσαν να το καταλάβω.
