Μακριά από απλήρωτους λογαριασμούς και ανάμεσα σε αυτούς,μακριά από βραβεύσεις αχρήστων και ανάμεσα σε αυτές, μακριά από την ανεξέλεγκτη βία και ταυτόχρονα με αυτήν, μακριά από κάθε είδους ένδεια και παρέα της, χθες το βράδυ πήγαμε στον Nick Waterhouse. Και ήταν όμορφα.
Δεν είχε πολύ κόσμο, στον καινούριο χώρο του Academy Loulou is present,στην Πειραιώς. Χθες ήμασταν λιγότεροι από 100 και η ατμόσφαιρα ήταν χαλαρή και απολαυστική. Και πολλοί ήμασταν, θα πω εγώ βασισμένη στο γενικότερο «τι ζούμε ρε παιδιά;».
Ο Waterhouse έρχεται από το L.A., το καπιταλιστικό μοντέλο (ένα από τα πολλά) της βιομηχανίας κουλτούρας. Κι όμως, έχει σπουδάσει λογοτεχνία, διαβάζει Κάφκα και Όργουελ, γράφει μουσική και την παίζει σαν να είναι από άλλη εποχή. Το 2019, δήλωνε σε συνέντευξή του : «Κάποιες φορές όλο αυτό το γραφειοκρατικό περιβάλλον της μουσικής βιομηχανίας μοιάζει να ξεπηδάει μέσα από το σύμπαν του Κάφκα. Μπήκα σε μια περίοδο επιβεβλημένης λιτότητας, που εσείς οι Έλληνες γνωρίζετε καλά πόσο οδυνηρό είναι. (…) Όταν όμως νιώθω ότι με βάζουν στο μικροσκόπιο, τότε μου έρχεται στο μυαλό το ποίημα του Allen Ginsberg America: “Mη με ενοχλείτε, δεν μπορώ να σκεφτώ σωστά και να γράψω τα ποιήματά μου τώρα”. Είναι ένα ποίημα που μιλάει για τις απαιτήσεις, τη μετατροπή της έκφρασης σε καταναλωτικό προϊόν και καμιά φορά αισθάνομαι έτσι όταν παίζω. Αλλά ποτέ δεν αισθάνθηκα έτσι όταν παίζω στην Αθήνα. Δεν νιώθω απλώς ότι με εκτιμούν, αλλά ότι ο κόσμος συμμετέχει». Ξέρεις, έχει σημασία να ξέρουμε πού πάμε, τι ακούμε, γενικώς τι επιλέγουμε. Κι ο N.W. είναι ένας νέος άνθρωπος που ζει από τη μουσική στα 36 του χρόνια και το κάνει με ταπεινότητα και δημιουργικότητα κι αυτά του τα χαρακτηριστικά είναι που βγαίνουν στα live του.
Ακούσαμε μόλις τρία κομμάτια από τον τελευταίο του δίσκο Promenade Blue και αρκετά από τα παλιότερά του κυρίως από το Time’s all gone, στη μιάμιση περίπου ώρα που βρισκόταν επί σκηνής. Νομίζω κάπου στη μέση που ακούσαμε το Katchi χόρευαν όλοι. H Αλεξάνδρα μου είπε «νιώθω σαν να είμαι στην Ν.Ορλεάνη». Όντως. Στην Ν. Ορλεάνη των 60ς, με τις κινηματογραφικές hip-shaking γκρούβες, που μυρίζουν απαρτχάιντ και άφησαν συγκλονιστικές μουσικές δημιουργίες αναλλοίωτες και διαχρονικές. Η soul διάθεση και παρουσία του N.W. μαρτυρούν την αγάπη του για τους The Coast και τους Leiber & Stoller. Και λίγο από Impressions; Αμέ! Δεκαετία 60 αλλά και 50, λοιπόν, ταξίδι στην εποχή του Little Richard, του Jerry Lee Lewis, του Fats Domino και του Bο Diddley. Φωνητικά με τα απαραίτητα “oohs”, “ahs” και “shoo-bops”, κιθάρα και πλήκτρα κουρδισμένα σε choppy riffs και σαξόφωνο που τραύλιζε και σόλαρε μπροστά από μαύρα γυαλιά. Κι ένας Waterhouse που έπαιζε με την φωνή του, και, συχνά, όταν χαμήλωνε λίγο προς το κοινό, νόμιζες ότι απευθύνεται σε κάποιο συγκεκριμένο κορίτσι κάτω από το stage. Έκλεισαν με το αγαπημένο Say I wanna Know και το You’re gonna miss me των 13th Floor Elevators, και μας άφησαν ιδρωμένους να περιμένουμε την επόμενη φορά.
Πλέον τα reviews μας δεν είναι απλώς πολιτισμικά σχόλια. Γιατί σε έναν κόσμο που φθίνει, λίγο -ή πολύ- πριν γεννηθεί ο επόμενος,οι άνθρωποι ζουν στιγμές ψάχνοντας διέξοδο στο άπειρο. Κι αυτό είναι που αξίζει να ειπωθεί και να συζητηθεί, γιατί όσο κι αν μας επιβάλλεται να πιστέψουμε ότι καμία αλλαγή δε θα έρθει, εμείς θα βρισκόμαστε να αγκαλιαστούμε ξανά. Χθες, λοιπόν, μετά από καιρό, βρεθήκαμε στο Γκάζι, μιμούμενοι αμήχανα κινήσεις και κουβέντες που κάναμε πριν τρία χρόνια, προσδοκώντας οι επόμενες φορές να είναι θερμές και αγαπησιάρικες όπως η χθεσινή, και γνωρίζοντας ότι ο κόσμος γεννιέται κάθε στιγμή. Ας είναι η μουσική ο εραστής μας.
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”114″ gal_title=”nick w”]
