Ωραία ημέρα χθες στο Release, μια ωραία Δευτέρα σε χαλαρούς ρυθμούς, με λίγο κόσμο και πολύχρωμη διάθεση. Σαν ένα απαλό setlist για να συνοδεύσει ένα απόγευμα στη θάλασσα, χωρίς υπερβολές και εξάρσεις, με ερωτική διάθεση και μερικές έντονες στιγμές.
Δευτέρα, γαρ, λοιπόν, και φτάσαμε λίγο πριν τις 6. Πρόλαβα τον Deltha, τον νεαρό με το λουλουδένιο κιμονό, που κάτω από το χθεσινό λιοπύρι, μας χαλάρωσε εντελώς. Γυρίσαμε από τη δουλειά, πήραμε μια δροσερή μπύρα και είδαμε φίλους και γνωστούς που κατέφθαναναν στην Πλατεία Νερού. Ενημερώθηκα ότι νωρίτερα, η Daphne & the fuzz της άνοιξαν το line up με μεγάλη επιτυχία και όσοι παρευρέθηκαν το ευχαριστήθηκαν .
Αυτοί που άρχισαν να κινούν περισσότερο την Πλατεία Νερού ήταν οι Hooverphonic. Επιτέλους επέστρεψε -από το 2020- η Geike Arnaert, το σήμα κατατεθέν των μεγάλων επιτυχιών τους. Βγήκε με τη φωνάρα της και τα μαύρα της γυαλιά και τραγούδησε για εμάς το χαλαρό You Love me to Death, το σέξυ 2Wicky, τα αγαπημένα Babadoum και Mad about you, το ρυθμικό Jackie Cane. Ατμοσφαιρικοί, με δυναμικές μπασογραμμές, με εξαιρετικά δουλεμένη παρουσία on stage. Μας δρόσισαν.
Για τη συνέχεια, LP, το ΛΟΑΤΚΙ είδωλο με την υπέροχη φωνή. Προσωπικά δεν απολαμβάνω τη μουσική της, κάπως αισθάνομαι σαν να άνοιξα το ραδιόφωνο και να παίζει ένα διασκεδαστικό «χαλί» καθώς γράφω κάτι καλό στο λάπτοπ. Αλλά πρέπει να παραδεχτούμε ότι αξίζει την αγάπη που της έχει ο κόσμος, γιατί εκτός από την ιδιαίτερη χροιά της, έχει υπέροχη σκηνική παρουσία, είναι αυτό που λέμε αυθεντική, χαρίζει απλόχερα χαμόγελα και γενικά φαίνεται ένα υπέροχο τυπάκι που θα το αγαπήσεις. Και χθες έδωσε τον καλύτερό της εαυτό. Θυμάμαι, την πρώτη φορά που ήρθε στην Τεχνόπολη και γινόταν χαμός με το Lost on You, μας είχε αφήσει και πάλι τις καλύτερες εντυπώσεις. Αυτή τη φορά μας το άφησε τελευταίο και αποχαιρετιστήριο, με το χαρακτηριστικό σφύριγμά της να ακολουθείται από το κοινό. Απολαυστική performance η LP, προσφέρει πάντα μια παιδικότητα, μια γλυκιά αφέλεια στον χώρο και το συνθετικό της ταλέντο εκτιμάται δεόντως από τον κόσμο.
Το φινάλε το έδωσαν οι London Grammar. Τους περιμέναμε πώς και πώς και μας απέδειξαν το γιατί. Nα είσαι γύρω στα 30 σου και να είσαι οι London Grammar, να παίζεις headliner σε φεστιβάλ και το κοινό να σε αποθεώνει. Ε το λες κι επιτυχία! Το παράπονό μας ήταν ότι άργησαν να «σκάσουν» τα κομμάτια τους. Είναι, βεβαίως, δυναμικοί και ατμοσφαιρικοί κι αυτοί, αλλά η γκρούβα ήρθε στο μισάωρο να μας συνεπάρει. Να πούμε κάπου εδώ ότι είχαν τα καλύτερα φώτα και visuals σε όλο το ως τώρα φεστιβάλ, γεγονός που μπούσταρε ακόμα περισσότερο την άρτια παρουσία τους. Η υπέροχη φωνή της Hannah Reid σε ταξιδεύει, η μελαγχολική διάθεση των London Grammar σε συνεπαίρνει, και η ενέργεια των τριών Άγγλων, που ζεστάθηκαν ιδιαίτερα στην Αθήνα, σε κρατάει σε ένα ρελαντί έντασης που κουνάει το κορμί σου. Μας άρεσαν πολύ. Υπερυψωμένοι πάνω στο stage, με μια κόκκινη γραμμή να υπογραμμίζει το set up τους, με την Reid να κατεβαίνει μέσα στο photo pit και να παρτάρει, ήταν υπέροχοι. Missing, I need the night, φυσικά Baby it’s you, Hell to the Liars και Wasting my young years, διαλεγμένα στη σωστή σειρά για να μας ανεβάζουν λίγο λίγο και να φτάσουν σε ένα καταπληκτικά παιγμένο Metal and Dust. Για το encore μας φύλαξαν την καλύτερη στιγμή τους με το Lose your head σε remix (Camelphat remix) που μας βρήκε μέσα στον κόσμο να χορεύουμε και να ζητάμε κι άλλο beat κι άλλη ενέργεια. Τους περιμένουμε ξανά και, γιατί όχι, να παίξουν και σε κλειστό χώρο τον χειμώνα!
Το επόμενο ραντεβού μας είναι την Πέμπτη με Pet Shop Boys. Η προπώληση συνεχίζεται, οι διαγωνισμοί τρέχουν και το Release περιμένει να ανοίξει τις πόρτες του. See you there!
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
