Του Μιχάλη Κανάκη
Μπορεί να είναι υπερβολικό, όμως ακριβώς έτσι ένιωθα το Σάββατο το βράδυ βγαίνοντας από το Floyd.
Είναι μεγάλη υπόθεση να βλέπουμε μπάντες πάνω στην καλύτερή τους φάση, πάνω στη δημιουργικότητά τους. Εκεί δηλαδή που βρίσκονται και οι Black Country, New Road. Αν και σε μεταβατικό στάδιο μετά την αποχώρηση του Isaac Wood, αποφάσισαν να μην κοιτάξουν πίσω, και προχώρησαν άμεσα στη σύνθεση νέου υλικού με το οποίο και περιόδευσαν. Υλικό που αποτυπώθηκε και στην τρίτη κυκλοφορία της μπάντας “Live at the Bush Hall”.
Δεν ξέρω πόσος κόσμος ήξερε τι θα άκουγε το Σάββατο στο Floyd, μιας και οι BC,NR έχουν αφήσει το υλικό των δύο πρώτων -και εξαιρετικών- άλμπουμ τους και παίζουν μόνο το νέο υλικό τους. Ο κόσμος πάντως, που γέμισε τον κάτω χώρο του Floyd -αρκετοί ήταν οι 20άρηδες- αγκάλιασε τη μπάντα, τους υποδέχτηκε πολύ θερμά και τους αποθέωνε σε κάθε ευκαιρία. Η ίδια η μπάντα ανταπέδωσε με την εμφάνισή της.
Είδαμε λοιπόν, έξι χαμογελαστά πρόσωπα πάνω στη σκηνή. Ένα πολύ δυναμικό ξεκίνημα με το “Up Song” και τον κόσμο να τραγουδάει μαζί με τη μπάντα. Ένα παραμυθένιο “The Boy”. Μια πολύ καλή εκτέλεση του “Across the Pond Friend”. Απίστευτες εκρήξεις στο “Turbines/Pigs” με τον Charlie Wayne να γκρεμίζει τα τύμπανά του στο φινάλε του κομματιού. Μια μαγευτική εκτέλεση του “Dancers” που έδειξε όλες τις δυναμικές που μπορεί να βγάλει η μπάντα.
Οι BC,NR κατάφεραν κάτι πολύ σπουδαίο το Σάββατο. Μέσα σε μόνο 70 λεπτά, χωρίς κάποια ιδιαίτερη σκηνική παρουσία, χωρίς να παίζoυν τα…“χιτάκια” από τα προηγούμενα άλμπουμ τους, κατάφεραν να μας δώσουν μαγικές στιγμές, και μας έκαναν να φύγουμε μουσικά χορτάτοι από το Floyd.
(Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού)
