Δεν έχουμε τόσο συχνά την ευκαιρία να μας επισκέπτονται τέτοιας τάξης μεγέθους θρύλοι όσο είναι οι Radio Birdman. Συναυλίες γίνονται πολλές πια, κάποιες φορές ίσως και πάρα πολλές, περισσότερες απ’ όσες είναι σε θέση να σηκώσει μια πόλη όπως η Αθήνα, αλλά κάθε πότε έρχονται προς τα εδώ συγκροτήματα που να έχουν χαρακτηρίσει και στιγματίσει την εποχή τους και τη χώρα απ’ όπου προέρχονται όπως οι RadioBirdman. Όχι και πολύ συχνά, θα πρέπει να πούμε. Η μπάντα του Rob Youngerκαι του Deniz Tek επηρέασε όσο ελάχιστες άλλες, όσες τους ακολούθησαν στη μεγάλη του ροκ σκηνή της Αυστραλίας, αν και οι δονήσεις που εξέπεμψαν έφτασαν κι έγιναν αισθητές τόσο στην Αμερική όσο και στη Βρετανία. Υπήρξαν μία από τις καλύτερες ροκ εν ρολ με την αυθεντική έννοια του όρου μπάντες παγκοσμίως, και το γεγονός ότι εξακολουθούν να είναι μαζί – μετά ασφαλώς από μεγάλα χρονικά διαστήματα που τα μέλη τους έκαναν ένα σωρό άλλα πράγματα κάτω από διαφορετικά ονόματα και με διαφορετικές συνθέσεις μελών – είναι πραγματικά ευτύχημα, δεδομένης και της απόδοσης που εξακολουθούν να πιάνουν ακόμη επί σκηνής.
Πριν ανέβουν εκεί, το κοινό ανέλαβαν να προθερμάνουν οι δικοί μας Dark Rags, ένα ιδιαίτερα αξιόλογο σχήμα που κινείται στα όρια ενός σκοτεινού desert rock με blues και garage στοιχεία. Έπαιξαν δυνατά (κάτι που παρατηρούσες αμέσως μπαίνοντας στην αίθουσα – η ένταση ήταν υψηλή για τα δεδομένα του χώρου- μα όχι ότι δεν ταίριαζε κάτι τέτοιο στα δύο συγκροτήματα που θα παρακολουθούσαμε, κάθε άλλο) κι ανέδειξαν έτσι τα τραγούδια τους που χαρακτηρίζονται από έναν αλήτικο χαρακτήρα και μια σκοτεινή διάθεση που ήταν άμεσα γνώριμη κι αποδεκτή. Παρουσίασαν τραγούδια από τα δύο άλμπουμ που έχουν έως σήμερα ηχογραφήσει αλλά και ορισμένα καινούργια τους από ένα επερχόμενο τρίτο. Με το καλό να μας ορίσει!
Αν οι Dark Rags αποδείχθηκαν δυναμικοί και γεμάτοι ένταση επάνω στη σκηνή, οι RadioBirdman ήταν καταιγιστικοί, μια δύναμη της φύσης που αδυνατείς να τιθασεύσεις κι απλά στέκεσαι πίσω λίγο επιφυλακτικός και προσπαθείς να προφυλαχτείς από την ασυγκράτητη ορμή του. Ευτυχώς όμως, εκείνο που σε κάνει να χάνεις κάθε αίσθηση αυτοσυντήρησης και πέφτεις με ολόκληρο το σώμα και την ψυχή σου στον αγώνα για απόλαυση αυτού που διαδραματίζεται μπροστά στα μάτια και τ’ αυτιά σου είναι αφενός η ίδια η μουσική του γκρουπ, μια σειρά από κομμάτια που έχουν γράψει πολλά χιλιόμετρα στο πικάπ σου και σε έχουν καθορίσει, αφετέρου η σκηνική τους παρουσία που με το δικό της τρόπο ήταν σαν να σε καλούσε σε γιορτή, κι ήταν πρακτικά αδύνατο να απορρίψεις ή να αγνοήσεις την πρόσκλησή τους αυτή. Με άλλα λόγια, σπάνια βλέπεις μπάντα τόσο δεμένη, τόσο εκρηκτική, τόσο συνειδητοποιημένη γι’ αυτό που έκανε και τα vibes που εξέπεμπε από το πάλκο.
Αλίμονο, τόσα χρόνια το κάνουν αυτό, και είναι από τους καλύτερους στο είδος τους, όπως προείπαμε. Σιγά μην είχαν πρόβλημα να τινάξουν το μέρος στον αέρα! Το είχαν αποδείξει και πριν από περισσότερο από μία δεκαετία που είχαν ξαναέρθει στα μέρη μας – το 2006 πιο συγκεκριμένα – το απέδειξαν ακόμη καλύτερα τώρα, κι ας είχαν κάμποσα επιπλέον χρόνια στην πλάτη τους. Ο Rob Younger με τον ιδιότυπο χορό του, ο Deniz Tek με την κιθάρα να βγάζει φωτιές στα χέρια του, οι υπόλοιποι τέσσερις του γκρουπ ο ένας καλύτερος από τον άλλον. Μέσα στο ροκ εν ρολ παρανάλωμα, ακόμη και τα πλήκτρα ακούγονταν εκεί ακριβώς που έπρεπε να βρίσκονται, και καθόλου μα καθόλου περιττά μέσα στην σαρωτική κατά τα άλλα επέλαση του κιθαριστικού ήχου. Αφού λοιπόν έχουν καθαρίσει εδώ και χρόνια με την ισορροπία και το αμιγώς απαραίτητο περιεχόμενο της μουσικής τους και της οργανικής του έκφρασης, προχωρούν χωρίς δισταγμό στο παρασύνθημα: Do The Pop, Descent Into The Maelstrom, New Race, Man With Golden Helmet, Zeno Beach και We’ve Come So Far (ToBeHereToday) από τα πιο καινούργια τους, συν τέσσερις διασκευές κάποιες από αυτές θα μπορούσες να τις πεις μέχρι και έκπληξη:Not To Touch The Earth των Doors, Dominance And Submission των Blue Oyster Cult (αυτό μου το ψιθύρισαν, καλώς ή κακώς δε γνωρίζω το ρεπερτόριο της εν λόγω μπάντας), Shot By Both Sides των Magazineκαι You’re Gonna Miss Me των 13thFloor Elevators με το οποίο και έκλεισαν τη συναυλία με κλασικό τρόπο.
Ήταν μια εξαιρετική βραδιά που κράτησε μιάμιση ακριβώς ώρα στο σετ των RadioBirdman, φουλ περιεκτική βέβαια σε ένταση και συγκινήσεις. Ακόμη περισσότερο, βλέποντας τον κόσμο που είχε έρθει να τους ασπαστεί, άρρενες στην πλειοψηφία τους και γύρω στην πέμπτη δεκαετία της ζωής τους, για προφανείς λόγους (βάλτε τα κάτω και θα δείτε ότι βγαίνουν τα νούμερα…). Σκέφτηκα μάλιστα ότι το κοινό αυτό θα μπορούσε να ήταν το ίδιο μ’ ένα ανάλογο μιας βραδιάς στο Ρόδον πριν από τριάντα χρόνια. Κοιτάζοντας γύρω μου κάποια από τα πρόσωπα που είχαν έρθει να δουν το λάιβ, αναγνώρισα όντως ανθρώπους που γνώρισα σε εκείνους τους τέσσερις συγκεκριμένους τοίχους, οπότε η ούτως ή άλλως εξαιρετική βραδιά πήρε ακόμη πιο σπουδαίες διαστάσεις στο μυαλό μου από εκείνες που αναπόφευκτα ήδη είχε, και το ίδιο είμαι σίγουρος ότι συνέβη και για πολλούς ακόμη άλλους μέσα στην αίθουσα…
Κείμενο : Μάνος Μπούρας
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
[Best_Wordpress_Gallery id=”89″ gal_title=”RB”]
