Το απαραίτητο intro:
Στα ψυχοθεραπευτικά νέα της χιλιετίας: όταν κάποιος δεν έχει βρει τη δύναμή του, θα επιτεθεί σε όποιον δούλεψε και κατάφερε να την βρει. Ομοφοβικά και body-shaming σχόλια ήταν αναμενόμενα, στη χώρα που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να βγάζει κυβερνήσεις. Τα πράγματα αλλάζουν, ευτυχώς.
Για όσους λοιδορούν τη νέα γενιά γιατί ακούει pop και όχι metal και rock, να ενημερώσουμε ότι εμείς απολαμβάνουμε την πολυχρωμία, τη φωτεινότητα και την αγάπη που προτιμούν αυτή τη στιγμή αρκετά εφηβάκια, μιας και το σύστημα του μίσους κατά πάσα κατεύθυνση της προηγούμενης γενιάς δεν φαίνεται να λειτούργησε και πολύ.
Η Rosalia ήταν αποκάλυψη
Κι αφού τα βγάλαμε από την ψυχούλα μας, συνεχίζουμε με το ότι η Rosalia ήταν αποκάλυψη. Η μουσική που παίζει είναι ένα ρεγκετόν με pop elements, τίποτα, δηλαδή, το ρηξικέλευθο και συγκλονιστικό. Οι στίχοι της, κλασικής θεματολογίας των latin, περί σχέσεων και ματαίωσης του έρωτα, αλλά με κάποια υπονοούμενα κοινωνικού περιεχομένου όπως στο Malamente. Η αύρα της, η δύναμη, η όρεξη και το κέφι της, ο αέρας που αποπνέει κατακλύζοντας το stage, οι κινήσεις της, το καταλανικό της ταπεραμέντο, και ο μηδενικός κομπλεξισμός της, είναι αυτά που την καθιστούν αστέρι, σήμερα. Όσοι παρευρεθήκαμε χθες στo Release Athens Festival, θα μνημονεύουμε αυτό το live, ακόμα κι αν δεν θα υπάρχει η Rosalia, αλλά μόνο και μόνο επειδή υπήρξε.
Ένας θόρυβος, ένα βουητό σαν από κινητήρα του αυτοκινήτου,εκτυφλωτικά strobo lights και χιονισμένες οθόνες, σήμαναν τον συναγερμό για να ξυπνήσει την Πλατεία Νερού. Η εμφάνιση της Tinashe, πρωτύτερα, μας έκανε να βαρεθούμε αρκετά μιας και πρόκειται για μια αντιγραφή της Queen B – και ιεροσυλία το λες- που δεν κράτησε το ενδιαφέρον μας. Οπότε στο intro της Rosalia, κάτι μας κάλεσε κοντά στο stage, κάτι δυναμικό και πολλά υποσχόμενο. Και όσα μας υποσχέθηκε, μας τα έδωσε και με το παραπάνω. Καταλάβαμε γιατί η τριαντάχρονη Ισπανίδα ταράζει παγκοσμίως τα music charts και έχει 25 εκατομμύρια ακολούθους: συνδυάζει δουλεμένη φωνή, προσωπική εμπλοκή στη μουσική και στο songwriting, και μια πρωτοφανή αυθεντικότητα. Κατέβηκε στο pit και αγκάλιασε τους fans της, τους έδωσε το μικρόφωνο να τραγουδήσουν μαζί της, ξεβάφτηκε και έλυσε τα μαλλιά της on stage. Οι υπερβολές στο styling, οι εμφανίσεις τύπου Eurovision, η δήθεν τελειότητα, δεν πείθουν πλέον, ευτυχώς.
Το κοινό που μαζεύτηκε για να ακούσει τη Rosalia ήταν ένα από τα στοιχεία της χθεσινής βραδιάς που -σίγουρα- θα κλέψει τη λάμψη από οποιοδήποτε άλλο live του καλοκαιριού. Πιτσιρίκια με τους γονείς τους, εφηβάκια με στρας παντού -υπήρχε συγκεκριμένο μπουθ όπου μπορούσες να βαφτείς με πεταλουδίσια γκλίτερ- άνθρωποι πολύχρωμοι που δεν χόρταινες να τους χαζεύεις, και όλοι χόρευαν και ήξεραν ΟΛΟΥΣ τους στίχους. Τόσο όμορφο βράδυ, τόσο μοναδική performance, τόσο μεγάλη έκπληξη για όσους πήγαμε χθες στο Release με αμφιβολίες και σηκωμένο φρύδι -πολλώ δε μάλλον η γράφουσα.
Η Rosalia έκανε φροντιστήριο για να μας πει δυο λόγια στα ελληνικά -και σε αυτό πρωτοτύπισε, αφήνοντας πίσω της το κλασικό «gi-a so A-the-na»- και δεν είπε ούτε λέξη στα αγγλικά, γεγονός που ερμηνεύουμε ως κοινωνικό statement (thumbs up). Γκριντζάραμε με τις αγκαλιές με την ελληνική σημαία, αλλά τελοσπάντων, θα αρκεστούμε στη σύνδεσή της με τους fans και στο ειρωνικό της σχόλιο για τη Sofia De Graecia (τη βασίλισσα ντε), και θα σωπάσουμε περί τούτου. Saoko, Bizcochitto, Motomami, Con altura, Malamente, Chicken Teriyakki κι ένα Cuuuute για αντίο, ήταν στο setlist που ξεσήκωσε το Release Athens Festival. Με το υπέροχα πειραγμένο flamenco De aqui no sales, έκανε την αναφορά της στον λαογραφικό πλούτο της καταλανικής καταγωγής της, και στα κομμάτια που έκατσε στο πιάνο, μας έπεισε για τις φωνητικές της ικανότητες. Απολαυστική εμφάνιση.
Ένα acid φόρεμα, πάθος, αυθεντικότητα και λίγο από τσαχπινιά, και γίνεσαι πανταχόθεν αγαπημέν@. Όταν τη δούμε στο Ηρώδειο, σε κάποιες δεκαετίες, θα θυμόμαστε τα χθεσινά και θα αναπτερώνεται το γερασμένο ηθικό μας! Enhorabuena, Rosalia!
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
