Είναι η εμφάνιση της παλαιστινιακής σημαίας άξια λόγου και συζήτησης; Φυσικά και ναι. Οι Thievery Corporation κυμάτισαν το πολύπαθο σύμβολο και αφιέρωσαν στον παλαιστινιακό λαό το Facing East. Κι αυτή ήταν και η καλύτερη στιγμή τους κατά τη χθεσινή τους performance στο Release Athens Festival,μιας και σε άλλες ευνομούμενες ευρωπαϊκές χώρες,τέτοιες στιγμές συνοδεύονται πλέον με την παρέμβαση της αστυνομίας.
Τους έχουμε δει και σε καλύτερες φάσεις. Η αλλαγή του μπασίστα τους φαίνεται να είναι πια καθοριστική μιας και έχει αλλάξει η γκρούβα τους, κάπως έχει χάσει την έντασή της. Βεβαίως,μια τέτοια μουσική κολλεκτίβα σαν αυτούς,δεν θα μπορούσε ποτέ να είναι βαρετή. Ως γνωστόν, συνδυάζουν τόσα πολλά είδη μουσικής, τόσες διαφορετικές κουλτούρες, τόσο ξεχωριστά προερχόμενο ταμπεραμέντο που τα live τους μετατρέπουν πάντα την ατμόσφαιρα σε πάρτυ που δεν θες να χάσεις.
Η ομάδα εμφανίστηκε με τις Laura Vall και Raquel Jones στα φωνητικά, έπαιξαν τα El pueblo unido, Vampires , Amerimacka με τον reggae artist Puma, Letter to the Editor με τον καταιγιστικό Mr Lif, και The heart’s a lonely hunter με τον Frank Orrall να στριφογυρνάει σαν ζογκλέρ το καλώδιο μιας λάμπας. Και μετά κάπως το σκηνικό άλλαξε και για δύο – τρία tracks – συμπεριλαμβανομένου του Richest Man in Babylon- οι Thievery το “γύρισαν” στο acoustic! Μας έκοψαν το πάρτυ στη μέση σαν τον τύπο που θέλει οπωσδήποτε να πούμε το Ρίτα -Ριτάκι. Μια κοιλιά την έκανε το live για να επανέλθουν ευτυχώς με το Exilio και να ολοκληρώσουν το δίωρο live τους.
Κάθε φορά που έρχονται αποδεικνύουν την διαχρονικότητά τους. Κάνουν μουσική που μπορείς να την ακούσεις χορεύοντας,παρτάροντας, κάνοντας drugs, κάνοντας έρωτα, αράζοντας σε μια παραλία ή σέρνοντας τον εαυτό σου μετά από ξέφρενο μεθύσι. Περιμένουμε να δούμε ξανά σε tour τον Eric Hilton αν και ο Rob Garza είναι φυσικά απολαυστικός και χωρίς το έτερον ήμισυ.
Το Warning shots, που αναφέραμε στην αρχή ως την καλύτερη στιγμή της συναυλίας, είναι ένας ύμνος στην επανάσταση και στην τρομερή προσπάθεια για τον πνιγμό της. Κάθε στιγμή,κάθε φορά. Να πιούμε σε αυτό ακιναν ευχηθούμε καλή λευτεριά!
Νωρίτερα ακούσαμε τους Budos Band που δυστυχώς ενώ έπαιξαν και πάλι πολύ καλά, δεν κατάφεραν να μας συνεπάρουν παρόλο που βαιμπάραμε αρκετά. Αμέσως μετά, οι πολυσυζητημένοι Black Pumas τα έδωσαν όλα. Χρειάζονται,όμως,έναν χώρο πιο χειμωνιάτικο για να τους απολαύσουμε. Στη ζέστη του αθηναϊκού καλοκαιριού οι απαιτήσεις είναι μεγάλες και όντως έως τώρα έχουμε δει λίγους καλλιτέχνες να καταφέρνουν να μας κάνουν να ξεχάσουμε τον καύσωνα!
Κείμενο: Ζωή Νικολάου
Φωτογραφίες: Αλεξάνδρα Κατσαρού
